O Eamonn McCormack είναι ένας Ιρλανδός κιθαρίστας μεγαλωμένος στο Δουβλίνο. Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική σε πολύ μικρή ηλικία ώσπου στα δεκαέξι του συμμετείχε στην πρώτη του rock μπάντα. Πολλά χρόνια αργότερα ξεκίνησε να περιοδεύει στην Αμερική και επέστρεψε στη βάση του σχεδόν μια πενταετία μετά. Ο ήχος του πλέον είναι blues/hard rock και έχει κυκλοφορήσει τρία full-length albums. Φέτος, κυκλοφορεί και το τέταρτο μέσω της Saol με τον τίτλο “Storyteller”.
Ο δίσκος αποτελείται από δέκα κομμάτια που η διάρκειά τους ξεκινάει από τα τρία λεπτά και καταλήγει στα έξι. Δεν μπορώ να πω ότι τον λάτρεψα, δεν μπορώ να πω όμως ότι είναι άθλιος. Είναι απλά ένας πολύ καλά δουλεμένος δίσκος. Να σας πω την αλήθεια, όταν είδα τον blues χαρακτηρισμό, κάπως ξίνισα. Blues θα ακούσω γιατί το θέλω και όχι γιατί πρέπει, όπως τώρα. Για αυτό λοιπόν δεν ξεκίνησα με πολύ όρεξη την ακρόαση. Το γεγονός μάλιστα ότι το εναρκτήριο “The Great Famine” κρατάει έξι λεπτά και είναι ακουστικό κατά βάση, με έκανε να μην θέλω να συνεχίσω παρακάτω.
Τελειώνει, συνεχίζω με το “Gypsy Women” και αναπτερώθηκε το ηθικό μου. Λίγο πιο σκληροπυρηνικό από το προηγούμενο με ελάχιστο γρέζι στα φωνητικά και πιο γρήγορο ρυθμό. Σε αυτό το ύφος λοιπόν κύλησαν τα επόμενα κομμάτια, μέχρι που φτάνουμε στο “In A Dream” που ξαναπέφτει ο ρυθμός και γίνεται τέλος το τυπικό blues κομμάτι. Αν πω ότι δεν ανυπομονούσα να τελειώσει, θα είναι ψέμα. Δεν είναι άσχημο, απλά εμένα δεν μου αρέσει. Μια χαρά παραγωγή έχει, όλα ακούγονται πεντακάθαρα, δομημένο σωστά είναι. Όλα είναι όπως θα έπρεπε. Απλώς εγώ προτιμώ τα υπόλοιπα κομμάτια.
Γενικότερα, αυτές οι εναλλαγές στο ύφος είναι πολύ συχνές από το “In A Dream” και μετά. Για αυτό και προσωπικά δεν μπορώ να βρω αυτό το «κάτι» που θα με κάνει να το αγαπήσω αυτό εδώ το album. Με απόλυτη βεβαιότητα πάντως μπορώ να πω ότι δεν θα χάσετε τον χρόνο σας όσοι αποφασίσετε να του δώσετε μια ευκαιρία.
6/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
