Οι Our Oceans είναι ένα progressive rock τρίο από την Ολλανδία, που σχηματίστηκε από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Tymon Kruidenier (Cynic, Exivious). Στην πορεία προστέθηκαν και οι Robin Zielhorst (Cynic, Onegodless) στο μπάσο και τα φωνητικά και Yuma Van Eekelen (Quadvium, Pestilence) στα τύμπανα. To “While Time Disappears” αποτελεί το δεύτερο full-length album τους και κυκλοφορεί μέσω της Long Branch.
Ο δίσκος τους περιέχει εννέα κομμάτια που η διάρκειά τους ξεκινάει από τα τέσσερα λεπτά και καταλήγει στα επτά. Μπορώ να πω πλέον με απόλυτη σιγουριά και βεβαιότητα ότι αυτός εδώ ο δίσκος είναι απλά ό,τι πιο βασανιστικό έχω ακούσει. Είναι ένας δίσκος της κλάψας. Όχι για γέλια και κλάματα αλλά της κλάψας. Οι στίχοι του και γενικότερα η μελωδία του είναι μελαγχολικά, πονεμένα και, όπως αναφέρουν οι ίδιοι, προσωπικές τους εμπειρίες. Καλά κάνουν και βγάζουν τον πόνο τους τα παιδιά στα κομμάτια, αυτό κάνουν οι καλλιτέχνες άλλωστε, προσωπικά όμως δεν μπορώ να τους συμμεριστώ και να τους νιώσω.
Στα αυτιά μου ακούγεται σαν ένα ακόμα κλαμένο γατί. Πώς κάνουν τα νεογέννητα τα γατιά; Ε, αυτό το πράγμα. Από τα τετράποδα όμως μπορώ να ανεχτώ την κλάψα τους. Από τους Our Oceans όχι. Προσπαθούσα όλη την ώρα να βρω κάτι σε αυτό το album που να μπορώ να πω ότι αξίζει αλλά μάταια. Δεν φτάνει που το άκουσα την πρώτη φορά, ήθελα και δεύτερη γιατί σκέφτηκα πως θα ήταν καλό το να του δώσω μια ευκαιρία ακόμη, μήπως και δεν πρόσεξα κάτι στο πρώτο άκουσμα. Καμία φορά λοιπόν από τις δύο δεν κατάφερα να το αντέξω. Παρακαλούσα να τελειώσουν τα κομμάτια χωρίς να χρειαστεί να τα τελειώσω εγώ.
Για να ολοκληρώνουμε, αυτό εδώ δεν θα το κρατούσα ούτε για σουβέρ. Μόνο η παραγωγή μου φαίνεται εντάξει και το εξώφυλλο. Τα υπόλοιπα για κανέναν απολύτως λόγο. Όλοι σχεδόν έχουμε πονεμένες ψυχούλες όμως δεν βιώνουμε με τον ίδιο τρόπο αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δε μου άρεσε ο δίσκος. Μακάρι εσείς εκεί έξω να ταυτιστείτε, να το αγαπήσετε και να το αγοράσετε.
4/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
