Προσπάθεια για δημιουργία heavy- power metal album έκαναν για δεύτερη φορά οι Angband από το Ιράν, και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι απέτυχε (διάβασα ότι και η πρώτη είχε παρόμοια κατάληξη, αλλά δε ρίσκαρα να την ακούσω…). Δεν ξέρω τι επίπεδο μπορεί να έχει η… ιρανική σκηνή, οπότε να λειτουργήσω κάνοντας τη σύγκριση, αλλά θεωρώ τη συγκεκριμένη κυκλοφορία απαράδεκτη από κάθε άποψη! Συνθετικά επιχείρησαν να κοπιάρουν το όλο ‘ύφος’, υιοθετώντας άκρως κλισέ ριφάκια, αρμονικές ακολουθίες που δε φέρνουν καμία πρωτοτυπία ή έκπληξη και παντελώς ανόητα κιθαριστικά solos . Τεχνικά τα πράγματα δεν καλυτερεύουν, αφού τα solos που προανέφερα, από τη μία δεν έχουν καμία μελωδική αξία, και από την άλλη δε διαθέτουν ούτε την στοιχειώδη τεχνική επιδεξιότητα, ενώ η φωνή του Ashkan Yazdani είναι επιεικώς άθλια στην προσπάθειά του να της δώσει μια χροιά… επικούρας! Εκτός αυτού, ακόμα απορώ που ακριβώς κολλούσαν τα deathάδικα στο εναρκτήριο κομμάτι! Άλλο μειονέκτημα της συγκεκριμένης ‘δουλειάς’, είναι αυτός ο υπερβολικά (και εκνευριστικά) mid tempo ρυθμός που, τουλάχιστον αν δεν υπήρχε, θα διαρκούσε ο ανεπανάληπτος αυτός δίσκος (και συνεπώς το μαρτύριό μου) λίγο λιγότερο… Από θέμα παραγωγής, τώρα, βρέθηκα αντιμέτωπη με το ίδιο χαμηλό επίπεδο. Δηλαδή, ήταν που ήταν τα κομμάτια τρισάθλια, και η παραγωγή ήρθε να τα αφήσει έτσι, ακάλυπτα! Τα τύμπανα ακούγονται πολύ ‘θολά’, και όλα τα υπόλοιπα ‘ωμά’ περισσότερο απ’ ότι αντέχει το αυτί μου. Αν και στις περισσότερες κυκλοφορίες μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι που να μου άρεσε έστω και στοιχειωδώς, στην προκειμένη περίπτωση δε βρέθηκε όαση στην έρημο της αθλιότητας! Θα σας πρότεινα να μείνετε μακριά από την παρωδία που ονομάζεται ‘Saved from the Truth’…
1/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
