Βάζω το CD στο player, πατάω play και ξεκινάμε. “Last Song For The Lost”…. The 69 Εyes λέω θα έβαλα δεν παίζει. Πέμπτος δίσκος των Vladimirs, αν και είναι στο χώρο από το 1995 (και με μόλις μία αλλαγή στη σύνθεσή τους όλα αυτά τα χρόνια στη θέση του μπάσου). Στα του δίσκου τώρα. Πολλές φορές σε ξεγελάει η φωνή καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου και νομίζεις ότι κινείσαι μεταξύ 69Eyes και System of a Down, αλλά μάλλον όμορφο είναι αυτό τουλάχιστον για τα δικά μου αυτάκια. Κατά τα άλλα, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο όμορφου Horror punk/rock που ίσως σε κάποια άλλη εποχή να έκανε πάταγο. 12 κομμάτια στο σύνολο με αρκετά έξυπνα riff-άκια και καλές αλλαγές (με κούρασαν λίγο κάποια μεταλίζουσα σόλο τύπου 80’s Heavy metal) και αρκετά προσεγμένη παραγωγή. Δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς σε καμία περίπτωση αλλά μάλλον θα αποτελέσει ένα καλό soundtrack για εμένα σε ημέρες τσίτας/ Κομμάτια που ξεχώρισα εγώ είναι τα “City of the Living Dead”, “Blind Love”, “Synthetic Happiness” και “The Late Hours”, το οποίο είναι ένα 15λεπτο ψυχεδελικό horror κινηματογραφικό λυρικό κομμάτι (αν υπάρχει τέτοιος όρος). Το προτείνω ανεπιφύλαχτα σε όσους αγαπάνε Misfits, 45Grave, Devil’s Whorehouse etc.
8/10
Γιώργος Ραχιώτης
