Δεν έχει περάσει και πολύ καιρός από την βραδιά που είχα την χαρά να συμμετάσχω στην προακρόαση του νέου δίσκου των Acid Death. Στο κείμενου του υπερσυνδέσμου κάποιος μπορεί να διαβάσει τις διάφορες σκέψεις μου για κάθε κομμάτι του “Primal Energies” όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί μέσα από μια και μόνο ακρόαση του δίσκου. Μπορεί φυσικά να είχαμε ακούσει το τελικό master του δίσκου και να είχαμε την εικόνα που θα είχε και ο ακροατής μετά από μερικές ημέρες αλλά είναι τέτοια η μουσική των Acid Death, διόλου απλοϊκή, που μια μόνο ακρόαση θα την αδικούσε για την έξοδο αποτελέσματος.
Λαμβάνοντας λοιπόν το υλικό στο mail μου αποφάσισα να επενδύσω χρόνο σε αυτό αποκλειστικά μέσα από ακουστικά μου έτσι ώστε να του προσφέρω την απαραίτητη προσοχή. Αυτές οι γραμμές γράφονται αφού πλέον είμαι στην πέμπτη, σερί, ακρόαση του δίσκου (σε διαφορετικές συνθήκες αλλά πάντα με τα ακουστικά).
Θα μπορούσα να πω ότι το “Primal Energies” είναι η περίπτωση άλμπουμ όπου όλα τα κομμάτια του πάζλ πλέον είναι στην θέση τους. Εξηγούμαι. Αν το “Eidolon” του 2012 ήταν ένας δίσκος – κολάζ όπου το σχήμα “πίεσε” για να βγει και να επανέρθει και το “Hall Of Mirrors” ήταν η επιστροφή στην κανονικότητα τότε το “Primal Energies” είναι ο δρόμος που πλέον ξεκάθαρα το σχήμα θέλει να ακολουθήσει.
Το techno-death λοιπόν των Acid Death έχει εμπλουτιστεί στον μέγιστο βαθμό και μπολιαστεί με τόσες διαφορετικές ιδέες που κάθε κομμάτι είναι και μια μικρή περιπέτεια. Στα 50 και κάτι λεπτά του άλμπουμ το σχήμα δεν επαναλαμβάνεται ούτε μια φορά. Εδώ μπαίνουν σε καλή χρήση τα ακουστικά που μου έδωσαν την δυνατότητα να επενδύσω στις διάφορες λεπτομέρειες που ίσως κάποιος να χάσει κάτω από τον καταιγισμό riff και τυμπάνων. Γιατί εδώ δεν είναι πως έχουμε να κάνουμε απλά με ένα απλό άνοιγμα του σχήματος σε άλλα παρακλάδια όπως αυτό του stoner στο “Regret/Repent” ούτε π.χ. την πρώτη χρήση γυναικείων φωνητικών στο εναρκτήριο “My Blood Crown”.
Έχουμε να κάνουμε με την σωστή, χωρίς υπερβολή χρήση πλήκτρων που γεμίζουν αρκετά σημεία διακριτικά, έχουμε να κάνουμε με το σαντούρι που πραγματικά προσθέτει τόση πολύ ατμόσφαιρα στο “Reality And Fear” (επιμένω στην soundtrack-ικη αναφορά μου από την προακρόαση), έχουμε να κάνουμε ίσως στο πιο… άρρωστο κομμάτι του δίσκου (το “The Rope”) το οποίο όταν ξέρεις την ιστορία που αφηγείται σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Θα μπορούσα να κάνω μια αναφορά σχεδόν σε κάθε κομμάτι μιας και όλα έχουν κάτι να πουν στον ακροατή όμως δεν υπάρχει λόγος.
Το “Primal Energies” είναι μια κυκλοφορία που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή στα ύψη μιας και με τον χρόνο προδίδει αργά και σταθερά τα μυστικά του. Θεωρώ δεδομένα πως έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που δίκαια θα βρει την θέση του στους καλύτερους της χρονιάς!
9 / 10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
