Τι συμβαίνει όταν το black metal ξεφεύγει από τα όρια της στενοκεφαλιάς; Χαρές, πανηγύρια και σερπαντίνες ενθουσιασμού, τουλάχιστον από μεριάς μου. Οι Γερμανοί Lantlos είναι περίπτωση μπάντας που μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο album της. Επιπλέον είναι περίπτωση μπάντας-project. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας όμως, οι Γερμανοί blacksters που έχουν τις κλειστές τους αντιδρούν έτσι όλη την ώρα! Δεν κρύβω και ποτέ δεν έκρυψα την αγάπη μου προς το post rock, shoegaze και λοιπά χαρούμενα ιδιώματα, όμως όταν αυτά συνδυάζονται με άλλα είδη, όπως το black στη συγκεκριμένη περίπτωση και δεν χάνουν την πραγματική τους υπόσταση, τότε προσκυνώ. Εν ολίγοις αυτό συμβαίνει και εδώ. Ο δίσκος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως depressive black metal, με όλη την αποπνικτική επιθετικότητα που μπορεί να φέρει αυτό το είδος, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να εισβάλει και στα πεδία του post. Παντρεύονται όμως σωστά; Βεβαίως, και έχουν για κουμπάρους early-Opeth prog στοιχεία και κατ’ επέκταση jazz νοοτροπία που σε στέλνει στη γωνία να δεις αν έρχονται! Ακόμα όπως ήταν αναμενόμενο, τα κομμάτια είναι μεγάλα σε διάρκεια (πάνω από 5 λεπτά each) για να σε ρίξουν στα έγκατα της σκοτεινής τους διάθεσης αλλά ταυτόχρονα να σου φτιάξουν τη μέρα με τις Agalloch-like συνθέσεις τους και τα αέρινα σημεία τους. Εμένα τουλάχιστον μου την έφτιαξαν…
8/10
Αγγελική Καπίρη
