Ο Γιάννης ο Ρουκέτας (σ.σ.: θα μπορούσε να είναι hardcore οπαδός της Χ ομάδας που σκάει μύτη με παπάκι χωρίς μάσκα στα επεισόδια) και οι ρουκέτες της αγάπης. Από το όνομα του σχήματος και μόνο περνούν, από μένα, έναν επιπλέον πόντο στην παρουσίαση αυτού του δίσκου. Εξώφυλλο, τίτλος δίσκου είναι το κερασάκι στην τούρτα ενός άλμπουμ που ουρλιάζει “ποζεριά” από χιλιόμετρα. Και δεν απογοητεύει.
Το “The Big Easy” είναι η τρίτη δουλεία του John μετά τα “American Amadeus” του 2021 και το “Mama Said Rock Is Dead”. Διάβασα τις παρουσιάσεις των συντακτών και εδώ θα τοποθετηθώ κάθετα: καλό είναι άτομα που δεν ακούνε ένα παρακλάδι μουσικής να μην εκφέρουν γνώμη για αυτό όταν η σχέση τους είναι επιδερμική με αυτό.
Γιατί μπορεί το “The Big Easy” ο John να μην ανακαλύπτει ξανά τον τροχό ή κάτι τέτοιο, αλλά πανάθεμα με αυτό που κάνει το κάνει πολύ καλά! Λιτό, μελωδικό hard rock / glam από εποχές που η μουσική δεν ήταν μόνο τηλεθρήνος/τηλεδράμα. Δεν είναι κακό ξέρετε να νοιώθουμε καλά ακούγοντας μουσική ή να χαμογελάμε. Και ναι το άλμπουμ το πετυχαίνει αυτό. Είναι πολύχρωμο και ζεστό, εκπέμπει συναισθήματα μιας εποχής πιο χαλαρής όπου δεν φοβόσουν μην πεις κάτι και παρεξηγηθείς.
Οι συνθέσεις είναι αρκετά απλές, σημείο αναφοράς είναι η ωραία φωνή του John. Ακούγοντας το υλικό μου ήρθαν αναλαμπές από σχήματα όπως οι Def Leppard (σ.σ.: ειδικά στο “Thunder”), οι Motley Crüe αλλά και όλα τα brand names τις εποχής εκείνης. Το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό, τα 46 λεπτά του άλμπουμ κυλάνε νεράκι. Μιλάμε για υλικό κατάλληλο για ακροάσεις σε κάμπριο στην παραλιακή.
Με λίγα λόγια το “The Big Easy” είναι ένα άλμπουμ που δεν πρέπει να λείπει από την συλλογή κάθε καλού “ποζερά” και φυσικά η έκδοση για βινύλιο είναι ήδη στην λίστα αγορών μου!
8/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
