Οι John Diva & The Rockets Of Love ξεκίνησαν την πορεία τους το 2009. Η δισκογραφία τους, ωστόσο, άργησε αρκετά να ξεκινήσει. Για την ακρίβεια, δυο χρόνια πριν ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τους, “Mama Said Rock Is Dead”, ήρθε στον χώρο του hard rock. Σε λίγο καιρό λοιπόν πρόκειται να κυκλοφορήσει και το δεύτερο full-length album τους με τον τίτλο “American Amadeus” μέσω της Steamhammer/SPV.
To album περιέχει δώδεκα κομμάτια που η διάρκειά τους ξεκινάει από τα δύο λεπτά και καταλήγει σχεδόν στα πέντε. Θα κυκλοφορήσει σε ψηφιακή μορφή, CD και βινύλιο. Τα βινύλια τώρα θα περιέχουν τρία επιπλέον κομμάτια. Αυτά θα είναι τα “Star Of Rock”, “Blonde! Black! Red! Brunette!” (το οποίο κάπου το έχω ακούσει ξανά σίγουρα αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ που, μπορεί να είναι ίδιοι τίτλοι ή ίσως διασκευή, δεν ξέρω, άμα το βρω θα σας ειδοποιήσω) και σε ορχηστρική μορφή το “American Amadeus”.
Εσείς που θα πάρετε τα βινύλια, να μας πείτε πως είναι αυτά τα τρία κομμάτια γιατί σε εμάς στείλανε τη βασική δωδεκάδα. Δεν το επικρίνω αυτό για κανένα λόγο, ας στείλουν ό,τι θέλουν απλώς δεν θα μπορώ να εκφέρω άποψη για τα παραπάνω. Συνήθως μας στέλνουν και τα επιπλέον κομμάτια για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα της δουλειάς τους.
Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα με αυτό που άκουσα. Ναι μεν καλό αλλά δεν βρήκα κάτι να με τραβήξει να επιστρέψω σε αυτό. Το άκουσα όσες φορές το άκουσα για να γράψω το κείμενο αυτό αλλά δεν θα συνεχίσω να το ακούω. Αυτό γιατί οι μελωδίες του είναι μέτριες. Δεν έχουν την ενέργεια που πρεσβεύει το hard rock. Καλό σαν τεχνική μεν και σαν παραγωγή, μέτριο σαν άκουσμα δε. Μια φορά, δύο το πολύ, παραπάνω δεν βρίσκω νόημα να το ακούσω.
Την ώρα που άκουγα τον δίσκο, ήταν και η αδερφή μου στο σαλόνι. Στο “Champagne On Mars” που λέτε, γυρνάει το καμάρι μου και με ρωτάει «οι Def Leppard είναι αυτοί;». Το σοκ μου εκείνη τη στιγμή απερίγραπτο και αυτό κυρίως γιατί ξέρει τους Def Leppard ενώ είναι παιδί της pop. Κατά τα άλλα πως της ήρθε και έκανε τέτοιο συνειρμό, ακόμα δεν έχω καταλάβει. Στο μόνο που ίσως μοιάζουν είναι σε μερικά riffs σκόρπια σε ολόκληρο το album τίποτα όμως παραπάνω.
Για να τελειώνουμε λοιπόν, είναι «ναι μεν αλλά» το αποτέλεσμα. Μακάρι εσείς να βρείτε κάτι περισσότερο σε αυτό το album από ότι εγώ. Αξιόλογη προσπάθεια, δεν θα το προτιμήσω ξανά όμως. Αυτά τα ωραία.
5,5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
