Οι Resurrection Kings μπορεί να θεωρούνται ένα είδος supergroup, ωστόσο φαίνεται πως περισσότερο αποτελούν όχημα έκφρασης του Craig Goldy (Giuffria, Dio). Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν είναι μεγάλα ονόματα (μόνο και μόνο η αναφορά στον Vinny Appice αρκεί πιστεύω) αλλά ο Craig δείχνει να έχει βάλει χοντρά το χέρι του στον συνθετικό τομέα. Κι αυτό το λέω με επιφύλαξη γιατί δεν αναφέρεται καθαρά ποιος έχει εμπλακεί στις συνθέσεις αλλά σε κάποιες δηλώσεις αυτό αφήνεται να εννοηθεί.
Αν και σε σημεία είναι αρκετά εμφανές, μιας και το κιθαριστικό κομμάτι πρωταγωνιστεί είτε με τα solos, είτε με τις μελωδίες, σαν φόρο τιμής στα 80s. Και το πνεύμα των 80s είναι ξεκάθαρα εμφανές στο δίσκο, μιας και υπάρχουν πολλές και εμφανείς επιρροές από Dio (προφανέστατα), Whitesnake και Black Sabbath (της Dio εποχής). Το πρόβλημα όμως είναι ότι, στο συνθετικό επίπεδο, τα κομμάτια του δίσκου δεν αγγίζουν καν τα μεγαλεία των προαναφερθέντων.
Υπάρχουν βέβαια κάνα δυο-τρία συμπαθητικά κομμάτια, συνολικά όμως ο δίσκος είναι πολύ αναιμικός (σαν το ντεμπούτο) και δε βοηθάει και το γεγονός ότι, παρ’ όλο που συμμετέχουν παίκτες μεγάλης αξίας και αναγνωρισιμότητας εδώ μέσα, το συγκρότημα δεν έχει δική του ταυτότητα και αν το έβαζες σε κάποιον να ακούσει το δίσκο χωρίς να έχει διαβάσει τα ονόματα δε νομίζω ότι θα μπορούσε με τίποτα να τα μαντέψει.
Ο δίσκος ενισχύει την πεποίθηση πως τα supergroups σπάνια πετυχαίνουν, για πολλούς και διάφορους λόγους, και επίσης ότι όσο και αν έχεις θητεύσει δίπλα σε γίγαντες (στην προκειμένη περίπτωση δύο από τα τέσσερα μέλη έχουν συνεργαστεί τουλάχιστον με τον Dio) αυτό δε μπορεί να σε κάνει αυτόματα και καλό με εξαιρετικό συνθέτη. Το χάρισμα δεν το έχουν όλοι. Μπορεί οι συνθέσεις να βγαίνουν συμπαθητικές αλλά συνήθως στο συνθετικό κομμάτι ξεχωρίζεις από την αρχή από το σωρό, αλλιώς είσαι απλά ρολίστας.
Όπως και να ‘χει, ο δίσκος σε καμία περίπτωση δεν είναι κακός, ειδικά λόγω των ονομάτων που συμμετέχουν αλλά δε θα αλλάξει τη ζωή κανενός. Ίσως διασκεδάσει μια χούφτα άτομα που ακούνε ό,τι περιλαμβάνεται στην ευρύτερη οικογένεια των συγκροτημάτων που προαναφέρθηκαν αλλά θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα και άμεσα, καθώς οι συνθέσεις έχουν πολύ ελάχιστα στοιχεία που μπορούν να εξιτάρουν τον ακροατή.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
