AlbumsΚριτικές

King Woman – Celestial Blues (Relapse)

Η τριαντατριάχρονη Αμερικανίδα ιρανο-σερβικής καταγωγής Kristina Esfandiari είναι αυτό που θα λέγαμε πολυσχιδής μουσικός. Η καριέρα της περιλαμβάνει συμμετοχή σε δύο shoegaze συγκροτήματα ονόματι Whirr και Miserable, την rap/R&B περσόνα Dalmatian και φωνητικά στην industrial/drone μπάντα Nightcrwler. Οι King Woman ξεκίνησαν ως προσωπικό της project το 2009 αλλά μετατράπηκαν σε συγκρότημα πλήρους απασχόλησης μετά την έλευση άλλων δύο μουσικών και παιδικών φίλων της Esfandiari: του drummer Joey Raygoza και του μπασίστα Peter Arensdorf.

Η τριάδα από το San Francisco υπέγραψε στην Relapse το 2016 και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους Created In The Image Of Suffering. Ο κατάλογός τους περιλαμβάνει ακόμη ένα EP και πολυάριθμα singles, με το Celestial Bluesνα αποτελεί την δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους. Αρκετά με την παραφιλολογία, πάμε τώρα στο διά ταύτα. Εταιρία, Δελτίο Τύπου και μουσικοκριτικοί κατατάσσουν τον δίσκο στην κατηγορία doom metal. Γεγονός από το οποίο μπορούμε αμέσως να εξάγουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα όλοι αυτοί δεν έχουν ακούσει ποτέ στη ζωή τους κανένα από τα δύο προαναφερθέντα μουσικά είδη.

Ναι, σαφώς αμφότερα αποτελούν ομπρέλα που περιλαμβάνει ένα μεγάλος εύρος μπαντών, ήχων και υποειδών αλλά για να καταλάβετε, ακόμα και το Ultraviolenceτης Lana Del Rey πληροί πολύ περισσότερο τα κριτήρια να ενταχθεί κάτω από αυτήν την ομπρέλα από ότι το Celestial Blues. Όπως και να έχει, λίγη σημασία έχει το που ανήκει μουσικά ένας δίσκος, αν είναι καλός. Η αλήθεια είναι ό,τι το δεύτερο πόνημα των Καλιφορνέζων με δυσκολία κατακτά μόλις την ταμπέλα του μετρίου.

Τα προβλήματα ξεκινούν από την παραγωγή. Καθόλου όγκος και κακός ήχος στα τύμπανα. Γεγονός που αποτελεί έκπληξη, τόσο γιατί ο δίσκος φέρει την σφραγίδα της Relapse, όσο και γιατί η ιθύνων νους πίσω από αυτόν έχει μια πορεία που περιλαμβάνει συνεργασίες με γνωστούς παραγωγούς, όπως ο Darcy Baylis. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν θα πάνε ιδιαίτερα καλύτερα, αν μιλήσουμε για το συνθετικό κι εκτελεστικό τμήμα του. Η Esfandiari κατά το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, ερμηνεύει με ένα στυλ μεταξύ μουρμουρίσματος κι απαγγελίας, που ειρωνικά θυμίζει αρκετά την Lana Del Rey.

Σε καμία περίπτωση δεν ακούγεται άσχημο αλλά δεδομένου ότι οι συνθέσεις παλεύουν μεταξύ αδιάφορου gothic επιχρίσματος και συμπαθητικά μέτριου alternative rock, δεν βοηθά ιδιαίτερα να διακριθεί ένα στοιχείο που θα ξεχωρίσει. Σε αυτήν την περίπτωση αυτό αναμένει λογικά κανείς να είναι τα φωνητικά. Στο Coil γίνεται εντονότερη προσπάθεια να ενταχθούν στην παλέτα της Esfandiari κάποια screamo φωνητικά που παραπέμπουν στο Sugar Falls των αξιοσημείωτα υποτιμημένων Tapping The Vein της Heather Thompson. Γι’ αυτό και αποτελεί ίσως την πιο δυνατή στιγμή του δίσκου, μαζί με το Entwined.

Το τελευταίο θυμίζει επίσης μια σαφώς υποδεέστερη εκδοχή των Tapping The Vein του The Damage(συγκεκριμένα τα κομμάτια Butterfly και The Ledge) και σε μικρότερο βαθμό μια εξίσου υποδεέστερη εκδοχή των Lacuna Coil εποχής Unleashed Memories. Όταν ένας δίσκος ακούγεται σαν κακή εκδοχή μιας μουσικής που ακούγαμε είκοσι χρόνια πίσω, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: παρά το εντυπωσιακό εξώφυλλο και το ακόμα εντυπωσιακότερο βιογραφικό της δημιουργού του, αποτυγχάνει σε γενικές γραμμές να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

4,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com

Tatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X