Οι Paradise Lost επέστρεψαν με έναν δίσκο που μπορεί άνετα να συγκριθεί με τα ιερά τέρατα του παρελθόντος τους και να θεωρηθεί ήδη κλασσικός. Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε τις απαντήσεις ενός πολύ ευδιάθετου και ομιλητικού Greg Mackintosh, ο οποίος ήταν στη διάθεσή μας για να λύσει απορίες σχετικά με το album, να αναπολήσει το παρελθόν, αλλά και να μιλήσει σχετικά με τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώνει η μουσική βιομηχανία στο πλαίσιο της πανδημίας.
Γεια σου Greg, καλώς ήρθες στο Greekrebels.gr! Πώς πήγε η καραντίνα;
Γεια σας, ευχαριστώ! Όχι κι άσχημα, ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας. Δεν κάνω κάτι αυτές τις τελευταίες εβδομάδες, συνεντεύξεις κυρίως. Α ναι, και Netflix με κόκκινο κρασί, ό,τι κάνει όλος ο κόσμος λίγο-πολύ!
Το τελείωσες το βιβλίο που διάβαζες;
Όχι ακόμα! Αποσυντονίζομαι συνεχώς, είναι περίεργη η φάση με το lock down. Δεν έχεις κανένα συγκεκριμένο στόχο, άρα δεν υπάρχει και κανένα κίνητρο. Παλεύω να μείνω προσηλωμένος σε ένα πράγμα τη φορά!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα… Τέλος πάντων, ας πάμε στις ερωτήσεις μας! Πρώτα απ’ όλα, δώσε μας κάποιες γενικές πληροφορίες για το νέο album, όπως το πόσο καιρό χρειάστηκε για να γραφτεί και να ηχογραφηθεί, πού ηχογραφήθηκε… Ξέρεις, τέτοια πράγματα!
Πήρε 6 μήνες για να γραφτεί, το οποίο είναι πολύ γρήγορο για τα δεδομένα μας! Συνήθως μας παίρνει ένα χρόνο να γράψουμε τους δίσκους, επομένως ήταν δύο φορές πιο γρήγορο. Το ηχογραφήσαμε πολύ γρήγορα επίσης, σε μια-δύο εβδομάδες, αλλά το κάναμε σε δύο διαφορετικά studio. Στο δικό μου κάναμε τις κιθάρες, ενώ τα φωνητικά και τα drums ηχογραφήθηκαν στα Orgone Studios από τον Jamie Gomez Arellano. Οι ηχογραφήσεις αυτές έγιναν ταυτόχρονα, οπότε αυτό έκανε τη διαδικασία πολύ πιο γρήγορη. Αυτό έγινε, αν δεν κάνω λάθος, το Δεκέμβρη με Ιανουάριο. Επομένως, είναι έτοιμος εδώ και καιρό, με τη μίξη να έχει γίνει ήδη από τον Ιανουάριο. Είναι ένα πολύ πιο ποικιλόμορφο album, τουλάχιστον συγκριτικά με τα προηγούμενα δύο. Είναι κάπως πιο διαφορετικό, έχει λίγο goth, έχει λίγο doom metal, έχει ακουστικές κιθάρες. Είναι αρκετά ετερόκλητο, πάντα σε σχέση με τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες μας.
Όντως, ο δίσκος είναι πολύ διαφορετικός, επομένως θα μπορούσε αυτή να θεωρηθεί ως μια νέα εποχή πειραματισμού για τους Paradise Lost;
Ποιος ξέρει! Δεν έχω ιδέα, το κάθε album είναι απλώς το τι νιώθουμε την περίοδο που δουλεύουμε πάνω σε αυτό. Σε τρία χρόνια ίσως έχουμε τελείως διαφορετικές ιδέες, ίσως κάνουμε ένα electro pop album, ίσως κάνουμε ένα folk album! Δεν δεσμεύω ποτέ τον εαυτό μου. Απλώς ακολουθώ το πώς νιώθω…
Το folk album θα ήταν πολύ ενδιαφέρον όμως, χαχα!
Χαχα, βασικά είσαι η πρώτη που ακούω να λέει ότι η folk είναι ενδιαφέρουσα!
Γιατί έτσι!;
Δεν ξέρω, εμένα μου αρέσει μόνο η folk των δεκαετιών του ’60 και ’70, δεν μου αρέσει κάτι πιο μοντέρνο… Κάποια από τα τραγούδια μπορεί να είναι πολύ καλά, απλώς εμένα μου φαίνονται λίγο βαρετά!
Όπως και να ‘χει, πώς νιώσατε ότι θέλατε να πάτε από ένα τόσο doom album, όπως το “Medusa”, σε ένα περισσότερο goth rock αυτή τη φορά;
Λοιπόν, είχαμε αποφασίσει ότι θέλαμε το “Medusa” να είναι ο doom metal δίσκος μας. Είχα αυτή τη συγκεκριμένη ιδέα και πραγματικά ήθελα να βγάλουμε έναν doom δίσκο. Έτσι, προέκυψε το “Medusa”. Όταν το τελειώσαμε, απλώς ένιωσα ότι δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε άλλο σε αυτό το στυλ. Είχαμε κάνει ό,τι ήταν να κάνουμε. Βέβαια, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να επιστρέψουμε σε αυτό στο μέλλον! Τώρα ήταν καιρός να δοκιμάσουμε νέα πράγματα. Για εμένα, το να συνεχίζω να γράφω μουσική σημαίνει να συνεχίζω να παρέχω στον εαυτό μου ενδιαφέροντα και ενθουσιασμό. Για να το κάνω αυτό, πρέπει να δοκιμάζω νέα πράγματα κάθε τόσο.
Ήταν πράγματι μια ανάσα φρέσκου αέρα στον ήχο σας και πιστεύω ότι αναζωογόνησε και το ενδιαφέρον του κόσμου για το συγκρότημα.
Το ελπίζω! Τουλάχιστον, έτσι το βλέπω κι εγώ. Κράτησε το δικό μας ενδιαφέρον ζωντανό, γιατί το τόσο doom στο τέλος σε κάνει να βαριέσαι! Ούτως ή άλλως έχω πολλά ακούσματα, λατρεύω το doom, το grindcore, το gothic rock, το electro, αλλά δεν θα άντεχα για τόσο πολύ ένα είδος μόνο. Έχω ανάγκη να τα αναμειγνύω λίγο.
Έτσι κι αλλιώς, πάντα είναι καλό να εξερευνείς το οτιδήποτε νέο. Πόσο μάλλον για έναν καλλιτέχνη.
Ακριβώς, αλλιώς είναι σαν να δουλεύεις στη φάμπρικα! Βέβαια κοίτα, πάντα θα υπάρχουν μπάντες, όπως οι Slayer ή οι AC/DC, που θα κάνουν το ίδιο δοκιμασμένο πράγμα. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό, αλλά δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ για το κίνητρό τους να βγάζουν το ίδιο album ξανά και ξανά και ξανά… Είναι για τα λεφτά; Είναι επειδή δεν ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο; Δεν έχω ιδέα. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι το πιο ειλικρινές όταν οι καλλιτέχνες κάνουν κάτι το διαφορετικό στην καριέρα τους, ακόμη κι όταν αυτό δεν τυγχάνει την ίδια αποδοχή.
Συμφωνώ τόσο πολύ… Παρεμπιπτόντως, υπάρχει κάποιο κομμάτι από το “Obsidian” που να ξεχώρισες;
Δεν ξεχώρισα συγκεκριμένα κάποιο, όμως πιστεύω, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, ότι το πιο ενδιαφέρον είναι το πρώτο κομμάτι, το “Darker Thoughts”. Έχει κάτι το αρκετό διαφορετικό από εμάς, γι’ αυτό και το βάλαμε πρώτο. Ξέρεις, πιστεύω ότι θα διχάσει το κοινό! Κάποιοι πολύ φανατικοί με το doom μπορεί να μην το αντέξουν καν μέχρι τη μέση και να το κλείσουν, χαχα! Μου αρέσει όταν τα τραγούδια μας προκαλούν αυτή την πόλωση και τις διχασμένες γνώμες! Άλλωστε, το “Darker Thoughts” είναι κι αυτό ένα κομμάτι χωρισμένο στα δύο, είναι το πιο φρέσκο κομμάτι του δίσκου.
Έχεις δίκιο, κι εμένα μου έκανε εντύπωση όταν το άκουσα για πρώτη φορά και, μάλιστα, πίστευα ότι θα κυλήσει μέχρι το τέλος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Τελικά όμως, είναι σαν δύο τραγούδια σε ένα.
Λίγο πολύ αυτό είναι! Αρχικά, δεν σχεδιάζαμε καν αν το κάνουμε κανονικό τραγούδι, σκεφτόμασταν να το κάνουμε ένα απλό intro. Ξεκίνησα με λίγα ακουστικά μέρη που θα γινόντουσαν το intro και μετά τα έστειλα στον Nick. Και δεν πήρα απάντηση για τρεις μέρες! Είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι δεν του άρεσε, ώσπου μού το επέστρεψε με μερικές φωνητικές γραμμές. Τότε, εγώ δεν ήμουν σίγουρος αν μου άρεσε! Μου έφερνε κάτι σε Fleetwood Mac, μέχρι που το δουλέψαμε λίγο παραπάνω και άρχισε σιγά σιγά να αρέσει και στους δυο μας. Μου αρέσει όταν γράφουμε τέτοια τραγούδια που σε εκπλήττουν!
Πάντως, το προσωπικό μου αγαπημένο για την ώρα είναι το “The Devil Embraced”! Έχεις να μας πεις κάτι για αυτό;
Είχαμε πολλά διαφορετικά κομμάτια για αυτό το τραγούδι. Ήταν όλα τους πολύ καλά και το δύσκολο ήταν να τα βάλουμε όλα μαζί στη σειρά, ήταν σαν ένα μεγάλο παζλ χωρίς βοηθητική εικόνα, χαχα!
Υποθέτω πως γι’ αυτό το λόγο είναι και το πιο μεγάλο σε διάρκεια;
Ναι, πιθανότατα, ήταν τόσα πολλά τα κομμάτια και πήρε αρκετό χρόνο για να τα ενώσουμε, αλλά είμαι πολύ ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα.
Αφού έκανες μια συγκεκριμένη αναφορά στο πώς έγραψες το “Darker Thoughts”, μπορείς να μας πεις πώς σου αρέσει γενικά να γράφεις μουσική; Αν είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή, αν πρέπει να είσαι σε μια συγκεκριμένη πνευματική κατάσταση ίσως…
Τείνω να δουλεύω κάθε μέρα. Πηγαίνω στο studio μου και απλώς προσπαθώ να γράφω. Μερικές φορές μου βγαίνει, κάποιες άλλες, όμως, όχι. Μερικές φορές μού έρχονται ιδέες ενώ προσπαθώ να κοιμηθώ και την άλλη μέρα τρέχω κατευθείαν στο studio! Εξαρτάται από πολλά πράγματα, δοκιμάζω πολλά πράγματα. Βλέποντας και κάνοντας, ποτέ δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει. Μπορεί να τύχει να έχουμε 5-6 διαφορετικές ιδέες για το κάθε τραγούδι. Τότε κι αν είναι που δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει, αλλά πάντα δίνει ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Τι έχεις να μας πεις σχετικά με το εξώφυλλο; Συγκεκριμένα, είναι ένα πολύ φορτωμένο σχέδιο. Έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία;
Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι. Υπήρχε μια γενική ιδέα που είχαμε ο Nick κι εγώ. Αποφασίσαμε τον τίτλο και, αφού ψάξαμε τι σημαίνει και πώς μπορούσαμε να το ερμηνεύσουμε, είδαμε ότι χρησιμοποιείται πολύ σε παραδοσιακές και παγανιστικές τελετές. Δεν πιστεύουμε σε αυτά, απλώς σκεφτήκαμε ότι θα είχε ενδιαφέρον. Έπειτα, ήρθαμε σε επαφή με έναν καλλιτέχνη που εξειδικεύεται σε αυτά και εκείνος ήταν που είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσουμε πολλά από τα πράγματα που χρησιμοποιούνται σε παραδοσιακές τελετές για να ξορκίσουν το κακό. Ξέρεις, κόκκαλα, δόντια, όλα αυτά χρησιμοποιούνταν για να κρατήσουν μακριά τα κακά πνεύματα. Επομένως, πολλά από τα στοιχεία του εξωφύλλου είναι συμβολικά με αυτόν τον τρόπο. Έπειτα, το τριαντάφυλλο στη μέση είναι το σύμβολο της πόλης όπου μεγαλώσαμε, του Yorkshire, επομένως αποφασίσαμε να το συμπεριλάβουμε κι αυτό!
Αυτό, βασικά, πρέπει να είναι το καλύτερο fun fact που άκουσα για τον δίσκο!
Το ξέρω! Για την ακρίβεια, δεν ήταν καν δική μας ιδέα να το συμπεριλάβουμε, ο καλλιτέχνης ήταν αυτός που το πρότεινε και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα, γιατί δίνει έναν προσωπικό τόνο επίσης. Στην αρχή, μάλιστα, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν κάπως περίεργο το να χρησιμοποιήσουμε το ακριβές σύμβολο της μικρής αυτής πόλης όπου μεγαλώσαμε. Αλλά μετά σκεφτήκαμε ακριβώς το πόσο συμβολικό θα ήταν και μας άρεσε.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, στην αρχή δεν είχα καν εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα από το εξώφυλλο. Άρχισα να το εκτιμώ, και τελικά να μου αρέσει, μόνο όταν συνειδητοποίησα πόσο λεπτομερές είναι και το πόση δουλειά θα χρειάστηκε για να δημιουργηθεί.
Είναι πράγματι πολύ λεπτομερές! Τα εξώφυλλά μας πάντα φτιάχνονται αφού βρούμε τον τίτλο και θέλουμε το κάθε νέο εξώφυλλο να είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο. Προσπαθούμε να το ταιριάξουμε και με τον ήχο του album και τους στίχους. Με το “Medusa”, για παράδειγμα, ο οποίος είναι ένας αρκετά σκληρός και επιθετικός δίσκος, με νιχιλιστικούς στίχους, το εξώφυλλο το αντανακλά όλο αυτό. Στο “Obsidian”, η μουσική είναι πολύ πιο βαθυστόχαστη, όπως και οι στίχοι, οπότε σκεφτήκαμε ότι θα ταίριαζε καλύτερα αυτό το συμβολικό, πιο ήπιο εξώφυλλο.
Και τελικά, γιατί “Obsidian”; Πώς επιλέχθηκε αυτός ο τίτλος;
Αρχικά, μας ήρθε στο μυαλό η λέξη. Ξέραμε ότι είναι ένας ηφαιστιογενής λίθος από σκληρό, κοφτερό, μαύρο υλικό το οποίο είναι πολύ όμορφο αισθητικά. Όμως, όπως είπα, όταν ψάξαμε περισσότερο και είδαμε τη χρήση του ως όργανο στην λαϊκή κουλτούρα, υπήρξε μια συγκεκριμένη λειτουργία του που πραγματικά μου άρεσε. Συγκεκριμένα, σε κάποια στιγμή της ανθρωπότητας, υπήρχε η πεποίθηση πως, εάν φτιάξεις έναν καθρέπτη από οψιανό και κοιτάξεις μέσα του, θα δεις το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον την ίδια στιγμή, ενώ παράλληλα ανοίγει μια πύλη προς τον άλλο κόσμο. Μου άρεσε το πώς αυτή η πληροφορία μπορεί να ερμηνευτεί μέσω των στίχων και της μουσικής. Βλέπεις, η μουσική μας είναι ένα είδος διαφυγής, οπότε έτσι πιστεύω ότι δένει με αυτό το απόκοσμο στοιχείο. Έτσι βλέπω και τον συγκεκριμένο δίσκο, τον αισθάνομαι ως μια βιογραφία των Paradise Lost, ενσωματώνει πολλά στοιχεία από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Είναι μια σύνοψη του ήχου της μπάντας.
Είναι πολύ πλούσιο, άλλωστε, το παρελθόν που έχουν οι Paradise Lost και όλα δείχνουν πως ανάλογο θα είναι και το μέλλον… Αλήθεια, ποιες είναι οι σκέψεις σου για τη μέχρι τώρα πορεία σας;
Αναπολώ το μεγαλύτερο μέρος της με χαρούμενες αναμνήσεις, μερικές στενάχωρες, είμαι περήφανος για όλα όσα έχουμε κάνει και δεν μετανιώνω τίποτα απολύτως. Το να βλέπεις εκ των υστέρων κάποια πράγματα έχει να σου δώσει πολλά, μιας και ο καθένας μπορεί να αναλογιστεί τη ζωή του και τα πράγματα που έκανε σωστά ή όχι. Εάν είχα τη γνώση που είχα τώρα, ίσως να έκανα κάποια πράγματα καλύτερα ή με άλλο τρόπο, αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το να μετανιώσω γι’ αυτά. Δε μετανιώνω για τίποτα, πιστεύω πως το οτιδήποτε κάναμε μας οδήγησε στο σήμερα, στο να μιλάω αυτή τη στιγμή μαζί σου. Έτσι, εάν αλλάζαμε μια μικρή λεπτομέρεια, ίσως ήταν καλύτερο, ίσως κι όχι, αλλά ποτέ δεν θα το μάθουμε. Επομένως ναι, πιστεύω πως δεν πρέπει να μετανιώνεις για τίποτα και θεωρώ πως είναι ένα από τα θετικά χαρακτηριστικά μου. Οι καλύτερες αναμνήσεις μου είναι από τότε που ήμασταν ακόμη έφηβοι, έτοιμοι να γνωρίσουμε τον κόσμο που ανοιγόταν μπροστά στα έκπληττα μάτια μας. Από την άλλη, τα πιο άνετα και ήρεμα χρόνια μας είναι αυτά που περνάμε τώρα. Υπήρξαν μερικές στενάχωρες στιγμές στο ενδιάμεσο, αλλά έτσι είναι η ζωή.
Είπες ότι ίσως έκανες κάποια πράγματα καλύτερα… Έχεις κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σου που σε κάνει να το λες αυτό;
Όχι! Εάν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή στον νεότερο εαυτό μου, θα του έλεγα ακριβώς αυτό: θα του έλεγα να μην παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, γιατί θεωρώ πως όταν ήμουν έφηβος, αλλά και στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής μου, παραήμουν σοβαρός. Ξέρεις, μεγαλώνοντας γίνεσαι πιο άνετος με τον εαυτό σου και μαθαίνεις να παίρνεις κάποια πράγματα πιο χαλαρά. Δεν χρειάζεται να υπεραναλύεις τα πράγματα, καταντάει πολύ καταθλιπτικό!
Μιας και μιλάμε για το παρελθόν, το όνομά σας προέρχεται από το βιβλίο του John Milton, σωστά; Τι σας γοήτευσε σε αυτό, οπότε και αποφασίσατε να υιοθετήσετε αυτό το όνομα;
Ήταν περισσότερο το ότι μας άρεσε το θέμα του βιβλίου και η φιλοσοφική ιδέα πίσω από αυτό, παρά το βιβλίο το ίδιο. Προσωπικά, μού φαίνεται πολύ βαρετό! Είναι πολύ μεγάλο!
Μα, όχι! Γιατί;
Είναι πολύ μεγάλο, χαχα! Δε μπορώ να μείνω συγκεντρωμένος για τόσο! Άμα πάρεις μικρά κομμάτια του, όμως, θα είναι πολύ καλά, λόγω της όλης φιλοσοφικής σκέψης πίσω από το βιβλίο, της όλης ιδεολογίας του. Δεν πιστεύω καν σε όλα αυτά που περιγράφει, αυτό που μου αρέσει είναι ακριβώς αυτή η φιλοσοφική σκοπιά του. Λατρεύω, ωστόσο, το γεγονός ότι πήραμε το όνομα από το βιβλίο, σε μια εποχή όπου όλοι διάλεγαν ονόματα όπως Napalm Death και Carcass, Cannibal Corpse και Bolt Thrower, ενώ εμείς αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα όνομα που ήταν τελείως διαφορετικό! Ήταν, η αλήθεια είναι, ενστικτώδης η επιλογή μας να διαλέξουμε ένα όνομα που δε θα μας συνέδεε αποκλειστικά με μία μόνο σκηνή, αφού πάντα, άλλωστε, είχαμε μια κινητικότητα ανάμεσα στις σκηνές, και μπορώ να πω πως είμαι περήφανος για αυτό.
Για να επανέλθουμε, όμως, στο σήμερα, μπορείς να μας πεις πώς όλη αυτή η παρούσα πανδημική κατάσταση επηρέασε τα σχέδιά σας;
Επηρέασε όλη τη μουσική βιομηχανία, συνεπώς και εμάς… Όλες οι συναυλίες που είχαμε κλείσει μέχρι το φθινόπωρο ακυρώθηκαν, αν και ακόμα σχεδιάζουμε το release show για το album που ήταν να γίνει το Μάιο, τώρα θα γίνει το Σεπτέμβριο. Όλα τα φεστιβάλ μας ακυρώθηκαν και, παρεμπίπτοντος, έχουμε κλείσει και μία εμφάνιση στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη, όμως αυτό ακόμη δεν έχει επηρεαστεί. Γενικά, σχεδιάζαμε εμφανίσεις στο τέλος του χρόνου, τις οποίες δε μπορούμε να ακυρώσουμε από τώρα, γιατί δεν ξέρουμε τι θα συμβεί. Οι ακυρώσεις γίνονται ανάλογα με το τι συμβαίνει στον κόσμο, οπότε απλώς περιμένουμε κι εμείς. Η γενική εικόνα που παίρνω από τη μουσική βιομηχανία είναι ότι τα περισσότερα θα γίνουν από του χρόνου. Παραμένουμε, όμως, αισιόδοξοι για το τέλος του 2020. Βασικά, αυτό μόνο μπορούμε να είμαστε!
Εσύ περιμένεις ότι όλη αυτή η κατάσταση θα αφήσει μακροχρόνιες συνέπειες στη μουσική βιομηχανία;
Μπορώ να πω μόνο ότι έχω μάθει από τις συζητήσεις μου με το management, τη δισκογραφική και τους διοργανωτές, ωστόσο φαίνεται τρομαχτικά πιθανό ότι η μουσική βιομηχανία θα πρέπει να αλλάξει, να προσαρμοστεί μόνιμα με κάποιο τρόπο. Δεν μπορώ να ξέρω 100%, αλλά ίσως χρειαστεί πολλή υπομονή από όλους μας, οπαδούς, συγκροτήματα, διοργανωτές, ή ακόμη και κάποιου είδους προσαρμογή… Ελπίζω πως όχι, γιατί μου λείπει το να βρίσκομαι στη σκηνή, μου λείπει το να πηγαίνω σε κάθε συναυλιακό χώρο και να παίζω. Ελπίζω πως όχι, αλλά πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο.
Μιλώντας για προσαρμογές, είμαι σίγουρη πως έχεις ακούσει για τις διαδικτυακές συναυλίες που έχουν δώσει και συνεχίζουν αν δίνουν κάποια συγκροτήματα…
…ναι, και δε μου αρέσει καθόλου η ιδέα!
Εντούτοις, πιστεύεις ότι είναι κάτι που θα μπορούσε να παγιωθεί ως πρακτική και στο μέλλον;
Πιστεύω πως ίσως πρέπει να γίνει, αλλά δε μου αρέσει η ιδέα, καθώς για εμένα οι ζωντανές εμφανίσεις είναι εμπειρίες για ένα μόνο βράδυ. Έχει να κάνει με την ατμόσφαιρα, με το να πας στο χώρο για αυτό το βράδυ, να συνδεθείς με το συγκρότημα και το κοινό. Ό,τι γίνεται σε αυτόν τον χώρο για αυτό το βράδυ, μένει εκεί. Δεν μου αρέσει καν το να βγάζουν κινητά και να βιντεοσκοπούν όλη την εμφάνιση και να τα ανεβάζουν στο YouTube. Χάνεται η μαγεία και ο παράγοντας της έκπληξης. Αυτή είναι η άποψή μου για τη ζωντανή μουσική. Ίσως έχω μια απαρχαιωμένη αντίληψη αυτής, δεν ξέρω, ίσως αυτός που πρέπει να αλλάξει και να προσαρμοστεί να είμαι εγώ. Μια ενδιαφέρουσα αναλογία είναι ότι κάποτε θρηνούσα για πολλά χρόνια για το διαδίκτυο και το streaming και το downloading, και αυτή τη στιγμή είναι ειρωνικό το ότι το διαδίκτυο είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο ο κόσμος μπορεί να έχει πρόσβαση σε νέα μουσική και να κρατήσει επαφές… Επομένως, ίσως πρέπει να δεχτούμε κάποιες αλλαγές, αλλά η αισιόδοξη πλευρά μου λέει ότι, πριν το τέλος του χρόνου, ίσως καταφέρουμε να ξαναπαίξουμε και να βρεθούμε όλοι μαζί. Ποιος ξέρει!
Για να ελαφρύνουμε το κλίμα, έχεις κάποια εμφάνιση από τις πολλές συναυλίες σας στην Ελλάδα που να είναι η αγαπημένη σου;
Οι περισσότερες από αυτές! Δε μπορώ να σκεφτώ καμία εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους που να μην ήταν καλή. Είναι, επίσης, περισσότερο οι αναμνήσεις από πράγματα σχετικά με αυτές. Για παράδειγμα, μου λείπει το παλιό Ρόδον στην Αθήνα, μου άρεσε πολύ αυτός ο χώρος. Δεν μου αρέσει και τόσο όταν ερχόμαστε στην Ελλάδα και δεν παίζουμε στη Θεσσαλονίκη, γιατί μου αρέσει πολύ η πόλη και κυρίως τα rock club της! Μια φορά παίξαμε στην Κρήτη και περάσαμε πάρα πολύ καλά. Επίσης, έχουμε πάρα πολλές καλές αναμνήσεις από συναντήσεις με παλιούς φίλους, όπως ο Seth (σ.σ.: Septicflesh) που μας έφτιαξε και μερικά εξώφυλλα… Πολλές καλές αναμνήσεις που δε χωράνε σε μία μόνο συνέντευξη!
Κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος και θέλω να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για το χρόνο που αφιέρωσες να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη! Θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα σε όλους τους αναγνώστες μας;
Εγώ σε ευχαριστώ, Τζούλια, και ελπίζω όλα να επιστρέψουν όπως πριν. Θα έλεγα σε όλους να μην ανησυχούν τόσο, να γεμίσουν τη ζωή τους με τέχνη αυτή τη στιγμή, με μερικά καλά βιβλία, με μερικές καλές ταινίες, λίγη καλή μουσική και τα λέμε όταν επιτέλους θα μπορέσουμε να κάνουμε συναυλίες και πάλι… Το οποίο εύχομαι να είναι σύντομα και να τα πούμε το Δεκέμβρη στην Αθήνα!
Συνέντευξη: Τζούλια Τσαγκάρη
http://paradiselost.co.uk/
https://paradiselostofficial.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/paradiselostofficial
https://www.instagram.com/officialparadiselost/
https://open.spotify.com/artist/0gIo6kGl4KsCeIbqtZVHYp
https://twitter.com/OfficialPL
https://www.youtube.com/user/paradiselostuk
Band Members
Nick Holmes – φωνητικά
Greg Mackintosh – κιθάρες/πλήκτρα
Aaron Aedy – κιθάρες
Stephen Edmondson – μπάσο
Waltteri Väyrynen – drums
Discography
Lost Paradise, 1990
Gothic, 1991
Shades of God, 1992
Icon, 1993
Draconian Times, 1995
One Second, 1997
Host, 1999
Believe in Nothing, 2001
Symbol of Life, 2002
Paradise Lost, 2005
In Requiem, 2007
Faith Divides Us – Death Unites Us, 2009
Tragic Idol, 2012
The Plague Within, 2015
Medusa, 2017
Obsidian, 2020
