Σημαντικό το γεγονός πως και οι Paradise Lost έχουν μπει στον χορό των επανακυκλοφοριών. Αν μη τι άλλο κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το συγκρότημα για επανάληψη σε όλα αυτά τα χρόνια ύπαρξης του. Το “Believe In Nothing” κυκλοφόρησε αρχικά το 2000 και ήταν ο όγδοος δίσκος τους.
Το “Believe In Nothing” ήρθε αμέσως μετά από το “Host” το οποίο και ήταν ο πιο “gothic” δίσκος του συγκροτήματος και ίσως ότι πιο απόμακρο είχαν, και έχουν, κάνει από τον αρχικό τους ήχο. Μια τέτοια κίνηση λογικό ήταν να διχάσει αρκετά το κοινό τους. Στο “Believe In Nothing” λοιπόν οι κιθάρες παίρνουν πάλι λίγο τα πάνω τους. Οι κακές γλώσσες λένε ότι το συγκρότημα εκείνη την εποχή δεχόταν μεγάλη πίεση από την εταιρία του να παίξει πιο εμπορικά. Μπορεί.
Για μένα ο δίσκος αυτός μπορεί να χαρακτηριστεί ως αδιάφορος. Όχι κακός, αδιάφορος. Μπορεί να ξεκινά μάλλον με το καλύτερο κομμάτι του, το “I Am Nothing”, και να συνεχίζει μετά με το εξίσου καλό “Mouth” από εκεί και πέρα όμως τα πιο πολλά κομμάτια είναι τόσο generic που δύσκολα κάποιος μπορεί να συγκρατήσει κάποια σημεία. Οι συνθέσεις είναι πραγματικά υπεραπλουστευμένες ενώ ο Nick Holmes για εμένα προσωπικά ακούγεται παντελώς άχρωμος. Φάρος ελπίδας παραμένει το εξαιρετικό “Illumination”.
Δεν έχω πρόβλημα με δίσκους που κάνουν «κρα» πως είναι γραμμένοι για το ραδιόφωνο. Αυτό δεν είναι κακό. Όμως εδώ οι Paradise Lost ακούγονται λες και κάνουν αγγαρεία, λες και βγάζουν έναν δίσκο υποχρέωση. Το μέλλον θα αποδείξει περίτρανα πως παίζουν πολύ καλύτερα και συνθέτουν πολύ καλύτερα όταν σκληραίνουν πραγματικά τον ήχο τους. Ίσως να αξίζει να ξανακούσετε το “Believe In Nothing” αν πίσω στο 2000 το είχατε θάψει. Ίσως και όχι.
5.5/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
