Αυτή τη φορά θα φύγουμε από το χώρο του metal και θα καταπιαστούμε με μια hard rock κυκλοφορία. Ο λόγος για τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο του Peter Hermansson με τίτλο “Second Glance”, που ακολουθεί το EP του 2013 “Black Cloud”. Για εκείνους που δεν γνωρίζουν, να πω πως ο Peter Hermansson παίζει τύμπανα στο σουηδικό συγκρότημα 220 Volt, οι οποίοι ξεκίνησαν το μακρινό 1979 ως heavy metal μπάντα, ενώ μετά το γύρισαν στο hard rock. Όπως συνηθίζεται στους προσωπικούς δίσκους καλλιτεχνών, στο “Second Glance” εμφανίζονται πολλοί guest μουσικοί, όπως οι Nalle Påhlsson (Therion, Vindictiv), Bjorn Englen (Dio Returns, ex-Yngwie Malmsteen, ex-Quiet Riot) και Thomas Larsson (ex-Glenn Hughes, ex-Baltimoore).
Στο δίσκο ο Peter Hermansson έχει αναλάβει τα τύμπανα και τα φωνητικά, τα οποία είναι όσο τραχιά πρέπει και ταιριάζουν απόλυτα στο hard rock ύφος του δίσκου. Από τα έντεκα κομμάτια εδώ, τα δύο είναι διασκευές. Το ένα είναι το “Soldier Of Fortune” των Deep Purple, το οποίο είναι πολύ κοντά στο πρωτότυπο και έχουν διατηρηθεί οι πανέμορφες μελωδίες και η λυρικότητα που το χαρακτηρίζουν. Το δεύτερο είναι το “I Don’t Need No Doctor” του Nick Ashford, το οποίο είναι παιγμένο όχι όπως το πρωτότυπο αλλά έτσι όπως το διασκεύασαν μετά οι Humble Pie και οι W.A.S.P., σε πιο hard rock, βέβαια, έκδοση.
Όσον αφορά τα υπόλοιπα τραγούδια, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται κυρίως στο εισαγωγικό “A Revolution”, στο “Perfect World”, στο “Moving On” και στο “Ain’t Gonna Crawl”, τα οποία αποτελούν την πιο γρήγορη πλευρά του δίσκου και έχουν μια άκρως ανεβαστική διάθεση (που η hard rock ξέρει καλά να δημιουργεί) και ξεσηκώνουν τα πράγματα αλλά και τον ακροατή. Φυσικά δεν εννοώ ότι τα πιο mid-tempo και τα πιο αργά τραγούδια είναι γενικά μη ενδιαφέροντα, απλά στο συγκεκριμένο δίσκο τα δύο mid-tempo κομμάτια, τα “Angel Eyes” και “Hero’s End”, και οι “Last Goodbye” και “Set Me Free” είναι πιο αδιάφορα και περνάνε χωρίς να αγγίξουν. Παρόλο που τα δύο πρώτα, πέρα από το hard rock, έχουν και μια πιο ωραία blues διάθεση και τα δεύτερα έχουν κάποιες ωραίες μελωδίες, δεν έχουν αυτό το κάτι που θα σου μείνει στο τέλος της ακρόασης. Μόνη εξαίρεση είναι η τρίτη μπαλάντα του δίσκου, το “Send Me An Angel”, που έχει πιο όμορφες μελωδίες και είναι τραγουδισμένο με πιο πάθος.
Ακούγοντας το δίσκο στο σύνολό του, δεν μπορώ να πω πως ο ακροατής δεν θα περάσει καθόλου καλά. Υπάρχουν ωραίες στιγμές και φαίνεται πως ο Hermansson έχει γράψει και εκτελέσει με κέφι και με πάθος. Απλά υπάρχουν αρκετές στιγμές που απλά ακούς τα τραγούδια χωρίς να σου δημιουργείται κάποια εντύπωση και αυτό χαλάει κάπως την ωραία διάθεση που έχουν δημιουργήσει εκείνα τα κομμάτια που έχουν ενδιαφέρον. Ίσως στον επόμενο δίσκο του τα πράγματα να είναι καλύτερα, αφού και βετεράνος είναι και ξέρει να γράφει καλά.
6/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
