Ωριμότητα. Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό καθώς περιεργαζόμουν ακουστικά την καινούργια δουλειά των Paradise Lost, μιας μπάντας που έχει περάσει από πολλά στάδια αλλαγών ανά την πολύχρονη πορεία της, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα με δίσκους σαν το αξέχαστο “Draconian Times” τον gothic metal ήχο στα mid-90s.
Ο εν λόγω πολυαναμενόμενος, από τους οπαδούς της μπάντας και όχι μόνο, δίσκος λοιπόν ακούγεται σίγουρα σκληρότερος από τον προκάτοχό του “In Requiem” αλλά κατά τη γνώμη μου και πιο πλούσιος σε ιδέες (όμως αυτά είναι γούστα!) παρότι σαν στυλ μου κάνει σαν το ετεροθαλές αδερφάκι του “Paradise Lost”. Ο Nick Holmes από την άλλη μας δίνει σιωπηλές υποσχέσεις, με το επιπλέον γρέζι στο λαρύγγι, ότι την επόμενη φορά θα μπορούμε να περιμένουμε (γιατί όχι;) μια επιστροφή στις ρίζες.
Και ερωτώ, πώς ένας δίσκος που αρχίζει με ένα κομμάτι σαν το “Horizons Ends” με την παραδοσιακή Paradise Lost doom-ίλα θα μπορούσε να είναι κακός ή έστω μέτριος. Παρεμπιπτόντως, η δουλεία που έχει κάνει στο κιθαριστικό κομμάτι ο Greg Machintosh σε αγγίζει όπως πάντα εσωτερικά, ταξιδεύοντάς σε από την μανία για μαυρίλα, σε οργισμένα τοπία.
Τα κομμάτια που σου τραβάνε την προσοχή από την πρώτη ακρόαση είναι σίγουρα το “First Light” (προσωπικό αγαπημένο), το ομώνυμο “Faith Divides Us, Death Unites Us” το οποίο μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς και ως το hit του δίσκου και φυσικά το αργόσυρτο “Last Regret” που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να κλείνει τον δίσκο.
Σε γενικές γραμμές οι Paradise Lost δεν θα σταματήσουν ποτέ να απογοητεύουν τους οπαδούς τους επειδή όπως είχε πει και ο Holmes σε μια πρόσφατη συνέντευξη: «Είναι δύσκολο να μένουν όλοι ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα. Τουλάχιστον εμείς προσπαθούμε!».
8/10
Αγγελική Καπίρη
[email protected]
