Αν υπάρχει μια μπάντα η οποία μπορεί κάποιος να πει ότι έχει κάνει το μουσικό κύκλο που λίγες έχουν κάνει, αυτή είναι οι Paradise Lost. Και ενώ οι Βρετανοί είχαν γίνει ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα του gothic/doom metal με κυκλοφορίες διαμάντια (“Icon”, “Draconian Times”) αποφάσισαν πολύ σύντομα ότι θα έπρεπε να αποτραβηχθούν από το metal γενικότερα. Δεν τους ακολούθησα και ούτε μπορώ να πω ότι τα Depeche Mode στυλ άλμπουμ τους μου έκαναν κάποια τρομερή εντύπωση.
Κάπου εκεί στο 2007, οι Paradise Lost ανακάλυψαν και πάλι το παρελθόν και τις ρίζες του με την έκπληξη που λέγονταν “In Requiem”. Και όχι ότι έχω αναστολές για το πως μια μπάντα έρχεται και φεύγει από το είδος το οποίο ανδρώθηκε αλλά η κίνηση αυτή των Paradise Lost μου φάνηκε κάτι παραπάνω από ψεύτικη. Ο δίσκος ήταν καλός και ακολούθησαν και τα επόμενα πίσω στις ρίζες άλμπουμ, τα οποία είναι καλά αλλά τίποτε το σημαντικό. Όπως άλλωστε και η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, το “The Plague Within” η οποία είναι το λιγότερο άνιση. Το τραγούδι πάντως “Beneath Broken Earth” είναι ένα από τα πιο doomy κομμάτια που έχουν γράψει οι Βρετανοί και όντως ένα από τα καλύτερα στην καριέρα τους.
Ακολουθώντας τα βήματα αυτού του τραγουδιού, οι Paradise Lost κυκλοφορούν το “Medusa”, ίσως τον πιο doom και metal δίσκο τους στην μετά “Host” εποχή. Όλα φαίνονται ότι λειτουργούν πολύ καλά στο τραγούδι που ανοίγει το δίσκο, αφού το “Fearless Skies” ακούγεται λες και βγήκε μέσα από το “Shades Of God” αλλά με μια πολύ πιο μίζερη διάθεση και με τα growls του Holmes να παίρνουν τον πρώτο ρόλο μαζί με τα μελωδικά riffs των Mackintosh και Aedy. Ένα πραγματικά επικό ξεκίνημα στο δίσκο, αφού είναι αν δεν κάνω λάθος, και το μεγαλύτερο τραγούδι των Paradise Lost, που κλείνει στα οχτώμισι λεπτά.
Από εκεί και πέρα, οι Paradise Lost ακολουθούν αυτό το μίζερο δρόμο σε όλο το δίσκο, με μελωδίες στις κιθάρες και συνήθως τον Holmes να growl-άρει ανελέητα, χωρίς να λείπουν οι gothic στιγμές του με τα καθαρά φωνητικά. Το “Medusa” είναι σαν να ανακατεύει τον ήχο του “Shades Of God” και του “Draconian Times” σε ένα πιο σύγχρονο τοπίο. Η μπάντα ακολουθεί το σίγουρο δρόμο και κάπου αυτό ρίχνει το δίσκο. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι ξεχώρισα κάποιο άλλο κομμάτι, εκτός του ομώνυμου “Medusa” και του πολύ βαριού “No Passage For The Dead”. To “Blood And Chaos” είναι επίσης μια πολύ καλή στιγμή, με πολύ ωραίες μελωδίες και riffs αλλά και με μια πιο γρήγορη και gothic διάθεση. Τα κομμάτια δεν είναι άσχημα αλλά είναι πολύ συνηθισμένα, χωρίς πολλή φαντασία και με καμία διάθεση για εξερεύνηση.
Η παραγωγή του δίσκου μου θυμίζει πιο παλιές παραγωγές των Paradise Lost με έναν πολύ βαρύ και αρκετά βρώμικο ήχο στις κιθάρες. Ίσως να είναι και ο σκοπός των Paradise Lost για να αναβιώσουν τις παλιές τους ημέρες. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι με άγγιξε το “Medusa”, όπως δεν με έχουν αγγίξει και οι τελευταίες τους κυκλοφορίες εδώ και πολλά χρόνια. Δεν ξέρω αν θα βρουν το δρόμο τους και μας δώσουν πάλι αριστουργήματα όπως το “Icon” ή το “Draconian Times” ξανά αλλά το “Medusa” σίγουρα βρίσκεται σε καλό δρόμο, αν και με αρκετές στιγμές που με κάνουν να βαριέμαι. Οι οπαδοί των Paradise Lost θα βρουν σίγουρα πολλά καλά στοιχεία στο τελευταίο πόνημά τους, οι υπόλοιποι που δεν έχετε ακούσει ποτέ τους Βρετανούς, επειγόντως ακούστε τα δυο προαναφερθέντα album και μετά το “Medusa”. Σίγουρα όχι κακός δίσκος αλλά περιμένω περισσότερα.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
