Μετά από τρία χρόνια απουσίας οι Βέλγοι Diablo Blvd επιστρέφουν με νέα κυκλοφορία. Τιτλοφορείται “Zero Hour” και είναι το δεύτερο full length album το οποίο κυκλοφορούν μέσω της Nuclear Blast.
Η αλήθεια είναι πως όταν έτυχε να ακούσω την συγκεκριμένη μπάντα (από φίλους που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να με μυήσουν στον κόσμο του stoner rock), δεν μπορώ να πω πως μου άφησε κάτι να θυμάμαι, κάτι χαρακτηριστικό, ούτε όμως και κάτι κακό. Θεώρησα πως είναι κάτι που έχω ξανακούσει άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια και πέρα από το γεγονός πως στην αρχή νόμιζα πως είναι καινούριο project του Glenn Danzig, πέρασε απαρατήρητο, ίσως και αδιάφορο για να το πω πιο ωμά..
Παρ’ όλα αυτά όμως, οι Βέλγοι στον τελευταίο τους δίσκο φαίνεται πως έχουν κάνει μεγάλα βήματα, προσπαθούν κι έχουν καταφέρει να βρουν τον χαρακτηριστικό, προσωπικό ήχο, που λίγο ή πολύ όλα τα συγκροτήματα και οι solo μουσικοί τον ψάχνουν και μπορεί να ψάχνουν για χρόνια χωρίς αυτός ο “μαγικός” σύνδεσμος μεταξύ σύνθεσης και παραγωγής να βρεθεί ποτέ, και το δεύτερο και σημαντικότερο, για εμένα τουλάχιστον, είναι πως δείχνουν να έχουν βρει σε μεγάλο ποσοστό τον δρόμο τους σαν συγκρότημα και λέω σε μεγάλο ποσοστό, γιατί πολύ απλά δεν θεωρώ πως δεν το έχουν καταφέρει απόλυτα (θα το εξηγήσω πιο κάτω, σε σχέση με την μουσική). Αυτό οφείλεται κυρίως στον τραγουδιστή που άλλαξε κατά πολύ θα μπορούσα να πω το στυλ του σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες και ακούμε την πραγματική, καθαρή φωνή, του Αlex Agnew και όχι έναν μίμο.
Μουσικά οι Diablo Blvd με το “Zero Hour” δε μπορώ να πω πως κινούνται σ’ μία συγκεκριμένη κατεύθυνση και ίσως σ’ ένα βαθμό να μπερδέψει λίγο τους fans της μπάντας. Από τα πρώτα κιόλας κομμάτια (“Animal”, “Sing From The Gallows”, “Life Amounts To Nothing” και αργότερα στο instrumental “00 00” και “Demonize”) φαίνεται πως είναι επηρεασμένοι από τους Metallica της νέας περισσότερο και λιγότερο της παλιάς εποχής, System Of A Down και άλλα παρεμφερή, ενώ στα “God In The Machine” και “The Future Will Do What It’s Told” εμφανίζουν ένα πιο pop, new wave, alternative, goth καμιά φορά πρόσωπο, με εξαίρεση το “You Are All You Love” που είναι πιο κοντά στο αρχικό του στυλ.
Γενικά το “Zero Hour” μου δίνει το συναίσθημα πως προσπαθούν να είναι μια “πολυμορφική” μπάντα, να συνδυάζουν με πολύ ωραίο τρόπο την μελωδία με την βαρύτητα του κουρδίσματος και την “βρωμιά” της ηλεκτρικής κιθάρας κάνοντας το με τέτοιο τρόπο να είναι εύηχο για το ευρύ κοινό έτσι ώστε να καταφέρουν να προσεγγίσουν περισσότερους οπαδούς απ’ όλα τα μουσικά είδη. Δεν ξέρω αν στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό είναι για καλό ή για κακό ως προς το ύφος και το προϊόν του συγκροτήματος και με ποιό τρόπο θα το δεχτεί το fan base… Ο χρόνος και οι πωλήσεις… Ok συγγνώμη… τα downloads (ας μη γελιόμαστε, πωλήσεις δεν έχει σχεδόν κανένας) θα δείξουν…
Για την παραγωγή (mix – mastering) έχω να πω πως την βρήκα εντυπωσιακή και όχι γιατί είναι όλα σωστά ρυθμισμένα, που είναι (άλλωστε αυτό είναι κάτι που ένας σωστός επαγγελματίας με την βοήθεια του εξοπλισμού, της τεχνολογίας και πάνω απ’ όλα των γνώσεων που έχει μπορεί να το καταφέρει σε χρόνο μηδέν), αλλά για τον καθαρά προσωπικό ήχο τους. Ίσως, όπως έγραψα προηγουμένως, το πίο δύσκολο κομμάτι της διαδικασίας για κάθε μουσικό.
Για μένα οι Diablo Blvd με το “Zero Hour” είναι σαν να έχουν κάνει ένα νέο ξεκίνημα, ή μάλλον καλύτερα σαν ν’ ακούω ένα τελείως καινούριο συγκρότημα, “φρέσκο” που όμως ακόμη πειραματίζεται, ψάχνεται, έχει ανησυχίες, παλεύει να αποβάλλει πράγματα μεν, να βελτιώσει τις γνώσεις του δε, τόσο στην σύνθεση όσο και στην παραγωγή και πιστεύω είναι λίγα βήματα πριν την μεγάλη αναγνώριση, που αν συνεχίσουν μ’ αυτό το σκεπτικό και κατασταλάξουν κάπου, μπορεί να είναι και ο επόμενος δίσκος.
6.5/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
