Οι Νορβηγοί Guardians Of Time είναι άλλη μία μπάντα που μ’ έχει προσπεράσει, εννοώντας ότι όταν το 2001 ξεκινούσε τη πορεία της δυστυχώς δεν την ανακάλυψα, αλλά και στην επιστροφή της το 2011 με το “A Beautiful Atrocity” πάλι δεν ήμουν εκεί ώστε να γνωρίσω μουσικά τους υπερβόρειους metallers. Μη βαράτε, η ζωή είναι δύσκολη και προσωπικά μου στάθηκε ταραχώδης! Πεπρωμένο φυγείν αδύνατο όμως, ειδικά όταν έχω να κάνω με μια δυναμική power metal μπάντα, αφού τρόπον τινά ανήκει εντός των μουσικών ορίων μου.
Ακούγοντας λοιπόν το “Tearing Up The World” συνειδητοποιώ ότι «στέκεται» κάπως δυσπρόσιτο όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα που χτυπά στ’ αφτιά μου και στη ψυχή μου κι αυτό γιατί αν και τα έντεκα κομμάτια που το αποτελούν ανήκουν στη δυναμικότερη μορφή του power metal, την ίδια στιγμή μ’ έκαναν να νιώσω ότι ενώ το συγκρότημα έχει άπειρες συνθετικές και παικτικές ικανότητες, κάτι λείπει, ίσως το κομμάτι breakthrough που θα «κλώτσαγε» το δίσκο και κατ’ επέκταση τη μπάντα σε δυσθεώρητα ύψη.
Με τη πρώτη ματιά το εξώφυλλο μου δημιουργεί κάπως ανάμικτα συναισθήματα (όπως αργότερα και το ίδιο το άλμπουμ), μιας και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα ασκώ αχαλίνωτο bullying σε όποια συγκροτήματα χρησιμοποιούν παρόμοια παιδικά σχέδια ως εξώφυλλά τους, όμως πάλι την ίδια στιγμή κοιτάζοντας το καταφέρνει να με «ψήσει» και πατώντας το play βρίσκομαι όπως ανέφερα παραπάνω μπροστά σ’ ένα δυναμικότατο, γρήγορο και μελωδικό power metal δίσκο. Που όμως, αν και μου δίνει τα ηχεία στ’ αφτιά με το α-λα Priest “Tearing Up The World”, δε καταφέρνει να με «ψαρώσει» ακόμη κι αν ανακαλύπτω ότι σ’ αυτό συμμετέχει στα φωνητικά οι Abbath (ex-Immortal) και παρότι πρόκειται για δυναμικότατο κομμάτι, επιμένω πως κάτι νιώθω ότι του λείπει.
Με τη έλευση των “Raise The Eagle”, “We’ll Bring War”, “Burning Of Rome”, επιβεβαιώνεται η μικρή επιρροή των Priest πάνω στο συγκρότημα (δίχως να’ ναι κακό αυτό) και το κερασάκι στη τούρτα συμβαίνει όταν ακούς τον Tim Ripper Owens να τραγουδά στο κομμάτι “As I Burn”. Όμως, και για να μη σας κουράζω, το “Tearing Up The World” διαθέτει όλα τα συστατικά που χρειάζεται ώστε να ονομαστεί μία κυκλοφορία επιτυχία, έχει άπειρες καλές στιγμές, αλλά η ταπεινή μου γνώμη είναι πως το αποτέλεσμα δε πέτυχε το σκοπό του και ενώ μπορείς να βάλεις ως επιλογή σχεδόν οποιοδήποτε κομμάτι και ο κόσμος να γουστάρει και ακούγοντας το να πιει άπειρες μπύρες, με το πέρας αυτού παθαίνεις αμνησία και δυστυχώς δε συγκρατείς τίποτα.
Δεν έχω ακούσει άλλες κυκλοφορίες των Guardians Of Time (κάτι που μόλις βρω το χρόνο θα διορθώσω) ώστε να μπω στη σύγκριση του ότι η μπάντα έκανε ένα βήμα μπροστά ή εκατό πίσω, μάλιστα ακούγοντας το live bonus track “Empire” κομμάτι από το προηγούμενο δίσκο τους με βρίσκει να στέκομαι κάγκελο ακούγοντας το, όμως θεωρώ πως συνολικά η νέα δουλειά των Νορβηγών δεν είναι αυτό που θα ήθελα ν’ ακούσω.
Πραγματικά μ’ έκανε να νοιώσω ότι το «μαγείρεψαν» στα γρήγορα, έβαλαν όλα τα συστατικά που χρειαζόταν ώστε να πετύχει το γλυκό, αλλά στο τέλος δεν. Γνώμη μου.
Ρίξτε του μια «αφτιά», αλλά μέχρι εκεί, μιας και είμαι σίγουρος πως έχετε να κάνετε και σπουδαιότερα πράγματα.
Μιχάλης “The Lone Werewolf” Κανακουσάκης
