Ας αρχίσουμε με κάποιες ιδιαίτερες συστάσεις. Οι Bonded είναι το σχήμα των Bernemann και Makka όταν αυτοί εκδιώχθηκαν από τους Sodom το 2018, δηλαδή από τον Tom “Angelripper” Such. Χωρίς να έχουν την πρόθεση να καθίσουν ήσυχοι και να περιμένουν νέες ευκαιρίες, τα παιδιά ξεκίνησαν τους Bonded ως μια διέξοδο για το πάθος τους να παίξουν thrash/groove metal. Μαζί τους σε αυτό το ταξίδι πήραν ως μπασίστα τον παλιό τους τεχνικό στους Sodom, Marc Hauschild, στην δεύτερη κιθάρα τον δικό μας Χρήστο Τσίτση, γνωστό από την πορεία του με Exarsis και Suicidal Angels και τον Ingo Bajonczak των Assassin στα φωνητικά.
Υπέγραψαν απευθείας με την Century Media Records και κυκλοφόρησαν το 2020 το ντεμπούτο τους “Rest In Violence”, το οποίο απέσπασε εξαιρετικές κριτικές σε όλο τον κόσμο και στα καπάκια η μπάντα άρχισε να δουλεύει τον διάδοχό του, το οποίο έμελλε να είναι το “Into Blackness” για το οποίο έχω κληθεί να σας μιλήσω τώρα. Το “Into Blackness” βρίσκεται εδώ για να εκπλήξει τους οπαδούς του συγκροτήματος αλλά και τους λάτρεις του ιδιώματος. Για να διατηρήσουν την δυναμική τους από εκεί που την άφησαν στο ντεμπούτο τους, οι Bonded έρχονται να μας δώσουν δέκα νέα τραγούδια συν μια εισαγωγή, τα οποία πλημμυρίζουν από ενέργεια.
Το ακατέργαστο thrash metal είναι αυτό που προσφέρει το συγκρότημα σε κάθε νότα του, γεμάτο από πολλά groove-άτα σημεία, κάνοντας έτσι το άλμπουμ να αποτελεί μια απόλαυση για τους λάτρεις του ηχοχρώματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για εμένα αποτελεί το “The Holy Whore”, ένα κομμάτι που κόβει την ανάσα αλλά και το “Into The Blackness Of A Wartime Night” που εναρμονίζει πλήρως την ταχύτητα και την μελωδία! Από κει και πέρα δεν μπορώ να μην σταθώ στο (πρακτικά) εναρκτήριο “Watch (While The World Burns)” που είναι ένα χειμαρρώδες κομμάτι, το οποίο παρασύρει τα πάντα στο διάβα του, κάτι το οποίο συμβαίνει και με το ακριβώς επόμενο “Lilith (Queen Of Blood)”. Προσωπικά, αγαπώ πάρα πολύ το αργόσυρτο “Destroy The Things I Love” αλλά και το πιο μοντέρνο, σε αισθητική, “Ill–Minded Freak”.
Το “Into Blackness” είναι στο σύνολο του ένας καταιγιστικός δίσκος. Οι κιθάρες «ξυρίζουν», το μπάσο ηχεί τεράστιο και τα τύμπανα είναι οδοστρωτήρας. Όλα αυτά αποτελούν την απόλυτη εικόνα για το τι πραγματικά αντιπροσωπεύουν οι Bonded. Το μόνο που με ξενίζει, όπως και στο ντεμπούτο, είναι τα φωνητικά του Ingo Bajonczak. Ενώ σε κάποια κομμάτια θεωρώ πως κολλάνε γάντι, σε κάποια άλλα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτό μπορεί να είναι και ιδέα μου, οπότε το αφήνω στην άκρη για να το κρίνεται εσείς. Λάτρεις του thrash metal, επάνω του!
8,5/10
Νίκος Σιγλίδης
nicklasinferno@gmail.com
