Απ’ τις λίγες επανασυνδέσεις αδικοχαμένων ειδώλων μας των 90s, μέλος της πάλαι ποτέ κραταιάς underground δύναμης No Fashion Records (να μη θυμίσουμε τι μπάντες και κυκλοφορίες είχε στον κατάλογό της), που άξιζαν να επιστρέψουν και το κάνουν θριαμβευτικά με το τέταρτο άλμπουμ τους. Δεύτερη επιστροφή, με πρώτη αυτή που κυκλοφόρησαν το “In The Light Of Darkness” (2009) και δεν συγκίνησε σχεδόν κανέναν πλην ελάχιστους (συν τοις άλλοις συνέπεσε με την αρχή της κρίσης) και ακόμη μια και τυχερή το 2018 με το “Annihilation” EP, με το οποίο οι Σουηδοί θρύλοι ξύπνησαν από τον αθάνατο ύπνο για τα καλά και τρία χρόνια μετά είναι ξανά πίσω στις επάλξεις με νέο άλμπουμ, το “Victory In Blood” έτοιμοι να σαρώσουν τα πάντα στο διάβα τους. Έτυχε να βγει και αυτό προς στο τέλος της χρονιάς αλλά μια θέση στα καλύτερα άλμπουμ του 2021 τη δικαιούται, επειδή σαρώνει.
Το “Annihilation” EP (2018) λειτούργησε ως ενδιάμεσο, το «τυράκι» προς τους οπαδούς για το αν θέλουν πραγματικά η μπάντα να επιστρέψει. Οι οπαδοί έγνεψαν απρόκλητα για ένα κανονικό full-length και οι Unanimated ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα γράφοντας δώδεκα νέα τραγούδια, με τους νεοφερμένους στο σχήμα Anders Schultz (drums, ιδρυτικό μέλος των Unleashed) και Jonas Deroueche (κιθάρες, ex-Face Οf Evil, ex-General Surgery) να βάζουν και αυτοί το λιθαράκι τους, συμβάλλοντας σημαντικά στη δημιουργία αυτού του αποκρυφιστικού αριστουργήματος και βοηθώντας τους Unanimated να αναζωογονηθούν και να αναγεννηθούν μέσα από τις φλόγες. Το “Victory In Blood” θα μπορούσε να είναι η φυσική συνέχεια ενός δίσκου ορόσημου της σουηδικής death metal σκηνής, του “Ancient God Of Evil”.
Αρκετοί λένε ότι ο νέος δίσκος είναι το δεύτερο μέρος του αλλά ευτυχώς δεν ισχύει επειδή και τα δυο είναι το ίδιο μοναδικά, ταιριάζοντας μόνο στο κόκκινο χρώμα των εξωφύλλων τους. Το καινούριο άλμπουμ δε, συγκλίνει περισσότερο προς το μελωδικό black/death metal παρά με το μελωδικό death που παίζανε στο παρελθόν. Οι Unanimated επέστρεψαν δυνατότεροι από ποτέ και είναι έτοιμοι για μεγάλα πράγματα αποκαθιστώντας την τάξη. Είναι ό,τι πιο άμεσο, πιο επιθετικό και ό,τι πιο επικό έχουν βγάλει, σαν μια κολασμένη δύναμη κάνοντας την καρδιά να σφυροκοπάει δυνατά. Δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για αμφισβήτηση μόλις μπαίνει το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι. Το riff θερίζει και στο ίδιο μοτίβο κινούνται και τα υπόλοιπα τρία “Seven Mouths Of Madness”, “As The Night Takes Us” και “The Devil Rides Out”, βγάζοντας τη μέγιστη πώρωση.
Ακολουθεί ένα «διάλειμμα» με το ατμοσφαιρικό “With A Cold Embrace” επηρεασμένο από τον πατέρα Quorthon και τους Bathory, θυμίζοντας κάτι ανάλογο του “Valhalla” με καθαρά φωνητικά απ’ τον Micke Broberg. Ωραία και καλά τα γρήγορα τραγούδια αλλά αυτά που ξεχωρίζουν στο δίσκο είναι τα δύο έπη “XIII” και “The Poetry Of The Scarred Earth”. Σκοτεινά και μεγαλοπρεπή, επηρεασμένα σε μέγιστο βαθμό από την “Under The Sign…” μέχρι “Twilight Of The Gods” Bathory εποχή, με το πρώτο να είναι ίσως και το “Enter The Eternal Fire” της μπάντας, ενώ το δεύτερο έχοντας intro/outro α-λα “Victim Of Changes” είναι επίσης εντυπωσιακό και καταιγιστικό. Πάντως και τα δυο εκφράζουν την αιώνια ουσία της ζωής μετά θάνατον. Για τους οπαδούς του βινυλίου υπάρχει έξτρα τραγούδι με διασκευή στο “Satanic Lust” των θρυλικών Sarcófago.
Ο τίτλος του δίσκου είναι από μόνος του πολύπλευρος, πολυεπίπεδος με κυριολεκτική και μεταφορική σημασία. Ο Ιταλός καλλιτέχνης Daniel Valeriani (Mayhem, Triptykon) φτιάχνει ένα αρκετά εντυπωσιακό εξώφυλλο. Η παραγωγή, η μίξη και το mastering του “Victory In Blood” έγινε από τον Fredrik Folkare (Unleashed, Necrophobic) στο Chrome Studio. Η όλη διαδικασία διήρκησε ένα χρόνο, από τον Αύγουστο του 2020 έως τον Αύγουστο του 2021, με αρκετά διαλείμματα στο ενδιάμεσο. Ο ήχος που βγάζει στο μπάσο του Cabeza θα τον ζηλέψουν αρκετοί. Σε κιθάρες και drums δεν θα σταθώ ιδιαίτερα, μιας και ακούγονται αψεγάδιαστα. Συνοπτικά δεν υπάρχει μέτρια στιγμή στο δίσκο όσο και να ψάξει κανείς και η απόκτησή του επιβάλλεται από κάθε σοβαρό οπαδό της ακραίας σκηνής, πόσο μάλλον της σκανδιναβικής. Ένα ακόμη διαμάντι του ακραίου ήχου απαραίτητο σε κάθε σοβαρή ενημερωμένη δισκοθήκη, που ακούγεται και δείχνει old-school και δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.
9/10
Γιώργος Αθανασίου
athargos@gmail.gr
