AlbumsΚριτικές

Paradise Lost – Obsidian (Nuclear Blast)

Σε προηγούμενη κριτική, είχα υποσχεθεί να μιλήσω για το πρώτο καλύτερο συγκρότημα από το West Yorkshire. Αυτό δεν είναι άλλο από τους Paradise Lost (κρατάω τα σύνορα στο Yorkshire τάχα για να μην καρφωθώ, αλλά όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πόσο καμένο fangirl είμαι). Οι Shadowkings με το δέκατο έκτο album τους και με τριάντα δύο χρόνια ιστορίας, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι διατηρούν αυτόν τον τίτλο στην τέχνη του death/doom και gothic metal που γνωρίζουν τόσο καλά, όσο κανείς άλλος.

Να αρχίσω κάπως ανορθόδοξα από ό,τι συνηθίζω, σημειώνοντας το μοναδικό «αρνητικό» – αν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο – συναίσθημα που μου άφησε ο δίσκος. Είμαι από αυτούς που αγάπησαν τον αμέσως προηγούμενό τους album από την πρώτη στιγμή. Τώρα, σε σύγκριση με τον διάδοχό του, αλλά και με το υπέροχα doomy κομμάτι Fall From Grace, το οποίο, όπως δήλωσαν, ήταν το πρώτο που συνέθεσαν όταν ξεκίνησαν τις εργασίες για το Obsidian, νιώθω ότι τελικά θα ήθελα κάτι παραπάνω από το Medusa. Τέλος πάντων, η παρούσα δεν είναι κριτική του Medusa, οπότε πάμε στα σημαντικά.

Με το Obsidian, οι Paradise Lost υποσχέθηκαν ότι θα ακουστούν πιο ποικιλόμορφοι, αλλά και πιο μουντοί και μελαγχολικοί. Υποσχέσεις οι οποίες φυσικά και τηρήθηκαν στο έπακρο. Κάθε ένα από τα εννιά κομμάτια του δίσκου είναι ξεχωριστό με τον δικό του τρόπο, έχοντας μικρές – ή μεγάλες – λεπτομέρειες που του προσδίδουν τον μοναδικό του χαρακτήρα. Το κοινό του στοιχείο, όμως, είναι η κιθάρα του Greg Mackintosh, με riffs και κυρίως solos που τρυπούν καρδιές και πλημμυρίζουν με συναισθήματα. Συναισθήματα όχι όμορφα ή αισιόδοξα, αν μη τι άλλο.

Ίσως το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του Obsidian είναι η ξεκάθαρη κυριαρχία του gothic στοιχείου, το οποίο πηγαίνει ακόμη περισσότερο προς την πλευρά του goth rock, όπως ήδη μπορεί κανείς να κρίνει από το δεύτερο single που έδωσαν στη δημοσιότητα, το Ghosts. Το οποίο, όπως και το Fall From Grace, ήταν πολύ καλές επιλογές για να δώσουν ένα δείγμα της διττής προσωπικότητας του album. Έτσι, το σκοτεινό και μελαγχολικό goth εναλλάσσεται με ένα βαρύ doom σε εκρήξεις απειλητικότητας, ζοφερότητας και, ασφαλώς, της αριστοτεχνικής ηχητικής απαισιοδοξίας, σήμα κατατεθέν των Paradise Lost.

Μπορεί να είναι κάπως ειρωνικό και πικρό να το λέω αυτό σε τέτοιες εποχές, αλλά ανυπομονώ να ακούσω κομμάτια του Obsidian να παίζονται ζωντανά. Η ατμόσφαιρα που βγάζουν είναι απολαυστικά στοιχειωτική και συναισθηματική. Θεωρώ πως το “Obsidian” έχει ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να θεωρηθεί ως άλλο ένα ορόσημο στη δισκογραφία της μπάντας με την πάροδο του χρόνου. Κάτι το οποίο είναι αναμφίβολα εντυπωσιακό, όταν το καταφέρνει ένα συγκρότημα έπειτα από τρεις δεκαετίες και έναν μεγάλο κατάλογο δουλειών, όπου ακόμη και οι πιο «αδύναμες» στιγμές του έχουν τη δική τους ιδιαίτερη αξία.

9,5/10 (χωρίς καμία ντροπή)
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com

nano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X