“Empires rise, empires fall, conquering kings, the White Goddess calls
Freedom and Glory, desolation at last.
Ever westward the course of empire takes its eternal way”
Όσοι παρακολουθούν την συντακτική πορεία μου θα έχουν προσέξει δύο πράγματα. Πρώτον, είμαι σχετικά γενναιόδωρος στις βαθμολογίες μου μιας και κατανοώ τις δυσκολίες ενός καλλιτέχνη και το ότι το τελικό αποτέλεσμα συχνά δεν είναι αυτό που επιθυμεί. Το δεύτερο είναι ότι ποτέ δεν βάζω 10, 5/5 ή 100% σε καμία κυκλοφορία. Δεν είμαι ελιτιστής. Απλά πιστεύω ότι αυτό τον τελευταίο πόντο ένα άλμπουμ πρέπει να το κερδίσει σε βάθος χρόνου. Να αντέξει. Γιατί πολλές δουλειές μας άρεσαν πάρα πολύ όταν βγήκαν όμως γρήγορα κατέληξαν στο ράφι. Το δέκα το καλό λοιπόν το παίρνει μια κυκλοφορία που πολύ απλά μετά από χρόνια σου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα που σου προκάλεσε την πρώτη φορά που την άκουσες. Οι κανόνες όμως υπάρχουν για να τους σπάμε…
6 χρόνια πέρασαν από το τιτάνιο “The White Goddess”. Ένα άλμπουμ το οποίο πλέον θεωρείται κλασσικό και το οποίο ενθρόνισε τους Βαβαρούς στην κορυφή της επικής μουσικής (όχι απλά του μέταλ). Όλοι λίγο πολύ ξέραμε ότι κάτι καλό ετοίμαζαν τότε μιας και το πρώτο τους δείγμα “The Golden Bough” είχε ήδη ταράξει τα νερά (αν και είχαν κάνει όνομα από πιο πριν σε μικρότερους κύκλους). Και πάλι όμως όταν κυκλοφόρησε μας κόλλησε στον τοίχο. Δεν το θεωρώ τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα το άλμπουμ συχνά πυκνά παίζει στο πικάπ μου.
6 χρόνια λοιπόν είναι πολλά στην εποχή της τεχνολογία και της ταχύτητας. Όμως όταν είσαι στην κορυφή η τελειότητα είναι μονόδρομος. Στωικά περιμέναμε όλοι τον ακόλουθο ενός απόλυτου άλμπουμ αν και λίγοι αναρωτιόντουσαν αν θα μπορούσε να επαναλάβει το σχήμα αυτόν τον άθλο. Για κάποιο λόγο, κυρίως από την στάση του συγκροτήματος, σχεδόν όλοι ήμασταν σίγουροι για το επόμενο βήμα. Είναι λοιπόν το “Course” ένα “The White Goddess 2”. Όχι. Είναι κάτι περισσότερο.
6 χρόνια αναμονής σβήνουν στα πρώτα τριάντα δευτερόλεπτα του “The Alpha And The Oxydent”, ενός κομματιού μικρού σε διάρκεια το οποίο έρχεται και κουμπώνει σαν εισαγωγή στο “People of The Moon”. Ένα ριφ δρεπάνι σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του και κάπου εκεί χάνεται η επαφή με την πραγματικότητα. Γιατί κύριοι, δεν είναι μόνο η μουσική των Atlantean Kodex τιτάνια. Είναι και οι στίχοι.
Στίχοι βγαλμένοι μέσα από την αρχαία ιστορία της Ευρώπης μας αλλά και της μέσης Ανατολής. Ναι μπορεί οι Atlantean Kodex να αγνοούν επιδεικτικά το τι συνέβαινε εκείνη την εποχή στον υπόλοιπο κόσμο όμως σαν δεινοί ιστορικοί ανοίγουν τους τόμους της ιστορίας και μας ανατρέχουν σε άλλες εποχές. Στον τοίχο δεξιά από τον υπολογιστή μου έχω έναν χάρτη της Γης. Σε κάθε κομμάτι έπιανα τον εαυτό μου να χαζεύει τον χάρτη αυτό και να τοποθετεί τα τραγούδια του άλμπουμ πάνω σε αυτόν. Τραγούδια τα οποία πρέπει να πω ότι στιχουργικά είναι σε ορθολογική χρονική σειρά…
Γιατί λοιπόν δεν είναι το “The Course” ένα δεύτερο “The White Goddess”; Γιατί πολύ απλά είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Είναι πιο βαρύ, πιο σκοτεινό αλλά συνάμα και πιο μελωδικό. Όσο και να ακούγεται απίστευτος αυτός ο συνδυασμός είναι η απόλυτη αλήθεια. Τα μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια και πάλι δεν κουράζουν, όχι γιατί είναι πολύπλοκά αλλά γιατί είναι τόσο σωστά αναπτυγμένα που σχεδόν μπορείς να σιγοτραγουδήσεις το θέμα που έρχεται δευτερόλεπτα πριν το ακούσεις.
Η είσοδος της νέας κιθαρίστριας Coralie Baier δεν έχει αλλάξει καθόλου τα δεδομένα του σχήματος. Ακόμα αντλούν τις επιρροές τους από σχήματα όπως οι Bathory και οι (παλιοί) Manowar. Και μπορεί ο Markus Becker να μην είναι ο πιο εντυπωσιακός τραγουδιστής στο heavy metal όμως πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ το σχήμα με κάποιον άλλο πίσω από το μικρόφωνο.
Φυσικά όλο αυτό το τέλειο περιεχόμενο δεν θα μπορούσε να μην έχει το ανάλογο περιτύλιγμα. Το διπλό λοιπόν βινύλιο κρύβει την μουσική του στις τρεις πλευρές με την τέταρτη να είναι ανάγλυφη. Μια μεγάλη διπλή όψεως αφίσα περιμένει την θέση της στον τοίχο σας. Και οι στίχοι… όπως και στο “The White Goddess” έτσι και εδώ το πολυσέλιδο βιβλίο γραμμένο σαν κείμενο από μοναστήρι προσθέτει στην όλη μυσταγωγία.
Οι Atlantean Kodex κυκλοφόρησαν τον δίσκο της χρονιάς. Όχι όμως μόνο αυτό. Κυκλοφόρησαν έναν δίσκο που άνετα πιάνει μια θέση στο πάνθεον της μουσικής μας και χρίζει τον θαυμασμό μας για τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
9.5 / 10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
