ΟΚ, απλά δε γινόταν να μη βάλω τα γέλια εδώ πέρα. Μόνο από το όνομα της μπάντας, που όπως βλέπω είναι αρχικά, τα οποία δεν πρόκειται να κάτσω να ψάξω τι σημαίνουν αυτή τη στιγμή, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι κάτι αστείο στα όρια του cringe. Αλλά ΟΚ, ας προσπεράσουμε το γελοίο όνομα και ας επικεντρωθούμε στη μουσική χωρίς προκαταλήψεις.
Και πράγματι μπορώ να πω ότι αυτό που παίζουν έχει κάποιες προοπτικές. Κατ’ αρχάς, με τέτοιο όνομα, δε θα μπορούσαν παρά να παίζουν brutal death/pornogrind. Με λίγα λόγια έχουμε κιθάρες και τύμπανα σε τρελές ταχύτητες, χωρίς όμως να τους λείπει το τεχνικό επίπεδο, αλλά κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα για το “Austrian Dukes Of Apocalypse”, τα οποία θα το χαντακώσουν σε τρομερό βαθμό.
Σε πρώτη φάση, η μπουκωμένη «μόνο ξύλο» παραγωγή του που δεν αφήνει περιθώρια αναπνοής στα τραγούδια και τα θυσιάζει όλα για χάρη του όγκου με αποτέλεσμα να ακούμε έναν ήχο εντελώς επιτηδευμένο που έχει σκοπό να δείξει μόνο πόσο τσαμπουκαλεμένος μπορεί να γίνει, αντί να τονίσει τη μουσική της μπάντας. Ακόμα πιο σημαντικό όμως, είναι το πρόβλημα των φωνητικών και πραγματικά συγχωρέστε με για αυτό που θα γράψω αλλά ο τραγουδιστής ακούγεται επιεικώς όπως η κοιλιά μου μετά από μια κακή μέρα σε ινδικό εστιατόριο. Ναι, νομίζω καταλάβατε τι θέλω να πω. Στο δια ταύτα τώρα, αυτή η φωνή (αν μπορείς να πεις έτσι αυτό το πράγμα) χαντακώνει εντελώς το δίσκο, καθώς επισκιάζει τα riffs και δε τους δίνεται έτσι η πρέπουσα σημασία, με αποτέλεσμα να χάνονται πράγματα με δυνατότητες.
Για να συντομεύουμε, αυτή η κυκλοφορία θα μπορούσε να έχει πολύ περισσότερο από αυτό το βαθμό. Όταν όμως έχεις μόνιμα το νου σου στο πως να ακουστείς πιο κάφρος από τους άλλους, αντί να γράψεις μουσική, από μένα θα παίρνεις κάτι όχι μεγαλύτερο από…
3/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
