Με τους Φινλανδούς μας τους Ensiferum έχω μια σχέση σκαμπανεβάσματος. Για τα τυπικά, δημιουργήθηκαν το 1995 και παίζουν folk metal. Οι πρώτοι δίσκοι τους που άκουσα ήταν το “Victory Songs” και το “From Afar” και νομίζω αυτό τα λέει όλα για αυτούς που γνωρίζουν την μπάντα.
Έπειτα, βγήκε το “One Man Army” και ακόμη ήμουν εντάξει. Ε μετά κυκλοφόρησε και το “Two Paths” και σχεδόν ήθελα να ξεχάσω ότι το άκουσα. Έτσι, ξεκίνησα να ακούω το “Thalassic” με αβεβαιότητα, όμως πλέον είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι με εξέπληξαν πολύ θετικά.
Η αρχή γίνεται με ένα epic folk ακουστικό εισαγωγικό κομμάτι και η συνέχεια με το “Rum, Women, Victory” με έκανε να σκεφτώ ότι οι Ensiferum έπαθαν λίγο Alestorm (δεν έχω απολύτως τίποτα με τους Alestorm, το αντίθετο μάλιστα). Πέρα από αυτό, οι Ensiferum έχουν καιρό να ακουστούν τόσο ευδιάθετοι και ενεργητικοί όσο ακούγονται στο “Thalassic”, το οποίο διατηρεί την κλασική φόρμουλα της μπάντας, ωστόσο φέρει μαζί του μια ευδιάκριτη φρεσκάδα στις μελωδίες του. Ή αλλιώς, ο δίσκος μυρίζει θάλασσα και δείχνει ότι οι ίδιοι οι Ensiferum τον απόλαυσαν.
Ο σημαντικότερος ίσως παράγοντας που συνέβαλλε σε αυτή την ανανεωμένη όψη είναι η νέα προσθήκη της μπάντας, ο Pekka Montin. Ο Montin έχει αναλάβει, εκτός από τα πλήκτρα, και τα καθαρά, δυναμικά φωνητικά του δίσκου, τα οποία χρησιμοποιούνται ευρέως. Ολόκληρη η παρουσία του και ειδικά αυτή της φωνής του, έχει φέρει έναν άλλον αέρα στην μπάντα, χαρίζοντας της ένα νέο πρόσωπο και ανοίγοντας της καινούριες προοπτικές.
Είναι πολύ ευχάριστο μια μπάντα που έχεις σε αρκετή εκτίμηση να επιστρέφει τόσο ζωντανή και ορεξάτη, ειδικά έπειτα από κάποιο πιο αδύναμο βήμα της. To “Thalassic” καταφέρνει να θυμίζει έναν τυπικό δίσκο Ensiferum, αλλά παράλληλα έχει όλες τις δυνατότητες να ανοίξει τον δρόμο για μια νέα εποχή για το συγκρότημα. Φαίνεται, άλλωστε, πως προς τα εκεί οδεύει.
8/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com
