Οι Turbowolf του Έλληνα Chris Georgiadi (φωνητικά – πλήκτρα), μας έρχονται από το Bristol της Μεγάλης Βρετανίας με τη δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά “Two Hands”. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα την μπάντα πριν λάβω το promo για τις ανάγκες αυτής της κριτικής και για να πω την αλήθεια, η μπάντα δεν μου έκανε κάποια σοβαρή εντύπωση. Η μπάντα είναι στη ζωή από το 2007, ενώ κυκλοφόρησε την πρώτη της δισκογραφική δουλειά, “Turbowolf” το 2011, κάνοντας αρκετή εντύπωση στου κύκλους του indie / psychedelic / progressive rock ιδιώματος. Το να μπορέσει κάποιος να περιγράψει τη μουσική των Turbowolf είναι αρκετά δύσκολο, ειδικά σε αυτούς που δεν έχουν μεγάλη επαφή με τη συγκεκριμένη μουσική. Κάποιος μπορεί να ακούσει 70s rock ‘n’ roll, punk rock, ψυχεδελικό rock, progressive rock καθώς και κάποιες dancing και ηλεκτρονικές επιρροές στη μουσική τους, γεγονός που κάνει τη μουσική τους αρκετά ποικιλότροπη και δύσκολη στο άκουσμα, σε κάποιες στιγμές. Όπως προ είπα, οι Turbowolf έκαναν μια σχετική αίσθηση με το ντεμπούτο δίσκο τους και καθυστέρησαν αρκετά για το δεύτερο, προσπαθώντας να γράψουν σωστό και ποιοτικό υλικό, όπως τονίζουν οι ίδιοι. Στα δικά μου αυτιά, δεν υπάρχει καμία σχέση με το heavy metal στο “Two Hands“, ενώ οι επιρροές τους αρχίζουν στους The Smiths, περνάνε από τους Yes και μπορεί να καταλήξουν στους Led Zeppelin ή ακόμη πιο σπάνια στους Deep Purple. Πολύ σπάνια όμως. Αυτό που με ενόχλησε αρκετά στο δίσκο, είναι η παραγωγή, η οποία μάλλον θέλοντας να παραπέμπει στα 70s, ακούγεται αρκετά κακή στα αυτιά μου, με αρκετές ηλεκτρονικές παρεμβολές. Δεν είναι καθόλου καθαρή και αρχίζω να αναρωτιέμαι, αν είναι κάποιος να πληρώσει ένα CD για να νιώσει την αναβίωση των 70s μέσα από τον κάκιστο ήχο που είχαν ορισμένες μπάντες εκείνα τα χρόνια, well….. εμένα δεν μου αρκεί. Η μαγκιά είναι να μπορέσεις να αναβιώσεις εκείνη την εποχή, με τα σημερινά δεδομένα και ήχο. Πιστεύω, ότι δεν σέβεσαι τον άνθρωπο, που δεν του περισσεύουν τα λεφτά, δίνοντάς του ένα προϊόν το οποίο ουσιαστικά δεν είναι καλό λόγω ήχου. Άλλοι μπορεί να αρέσκονται σε αυτό, εγώ καθόλου. Πάμε όμως και στο θέμα της μουσικής, που όπως είπα το πλησιέστερο σε metal που θα βρει κάποιος στο “Two Hands”, είναι κάποια ψήγματα hard rock, που υπάρχουν διάσπαρτα στο δίσκο. Ειδικά στα πιο ευθύ κομμάτια, όπως τα “Invisible Hands”, “Rabbits Foot” και “Solid Gold” που ανοίγουν το δίσκο. Από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε κάτι άλλο, εκτός από το αρκετά proggy “Rich Gift” (που άλλωστε διαρκεί και 7 λεπτά) στο οποίο υπάρχουν αρκετές αλλαγές και κάποιες επιρροές από Rush. Η φωνή του Chris Georgiadis είναι αρκετά καλή για το είδος και οι Turbowolf αρκετά καλοί τεχνικά, έστω και αν αυτό δεν φαίνεται από το πρώτο άκουσμα. Το είδος δεν μου αρέσει, οπότε πολύ δύσκολα μπορώ να δώσω κάποια καλή αντικειμενική γνώμη, και θα πω ότι εκτός από κάποιες ωραίες εμπορικές μελωδίες, οι ακροάσεις ήταν αρκετά κουραστικές στα αυτιά μου. Πάντως πιστεύω ότι οι Turbowolf, αν βάλουν μπροστά ένα καλό και σύγχρονο ήχο και μπλέξουν με περισσότερη ουσία τα ιδιώματα που προσπαθούν να αναμείξουν στη μουσική τους, τότε ίσως να μας παρουσιάσουν κάτι καλύτερο στο μέλλον. Προς το παρόν…
4/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
