Υπάρχουν περιπτώσεις άλμπουμ που προσπαθείς να αντιπαθήσεις αλλά στο τέλος δεν μπορείς και τα ερωτεύεσαι. Στον αντίποδα, υπάρχουν άλμπουμ που θες πραγματικά να αγαπήσεις αλλά στο τέλος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και να αποδεχθείς την χρυσή μετριότητα τους. Δυστυχώς για εμένα το νέο, μετά από 30 χρόνια, πόνημα των Rock Goddess εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.
Οι Rock Goddess είναι ένα από αυτά τα σχήματα που είχαν ίσως όλα τα προσόντα αλλά έπεσαν στα δίχτυα εταιριών με αποτέλεσμα να καταλήξουν άλλο ένα cult σχήμα για λίγους. Σαν ιδέα ξεκίνησαν το 1977 ενώ το 1982 εμφανίστηκαν στο Reading, όταν αυτό φιλοξενούσε σχήματα όπως οι Iron Maiden και ο Gary Moore. Ένα χρόνο μετά, το ομότιτλο ντεμπούτο τους είδε το φως της ημέρας. Μουσικά κινούμενες σε πιο dirty rock μονοπάτια (σ.σ.: ala Girlschool και Motorhead) είχαν μια κάποια απήχηση ειδικά στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Στα καπάκια κυκλοφόρησαν το “Hell Hath No Fury” το οποίο της έβγαλε στον δρόμο με κολοσσούς όπως οι Iron Maiden και Def Leppard. Το κύκνειο άσμα τους κυκλοφόρησε το 1987 με τίτλο “Young And Free”.
Το 2013, και μετά από πολλά χρόνια συζητήσεων, το αρχικό τρίο επανασυνδέθηκε αλλά ο κόσμος έπρεπε να κάνει υπομονή μέχρι το 2017 για να ακούσει νέο υλικό με το EP “It’s More Than Rock N Roll”. Πλέον, με την δικιά τους εταιρία κυκλοφορούν το τέταρτο άλμπουμ τους. Μπορεί η αρχική τους μπασίστρια Tracey Lamb να αποχώρησε πάλι, όμως, παίζει το μπάσο σε αυτόν τον δίσκο.
Ξεκινώντας από τα θετικά, λοιπόν, πρώτη καλή εντύπωση κάνει η retro μεν ζεστή όμως δε παραγωγή. Ο ήχος είναι φρέσκος αλλά σου δίνει αμέσως αυτό το NWOBHM vibe που λίγο πολύ όλοι αγαπούμε. Η φωνή της Jody Turner ακούγεται πολύ δυνατή και περνά άμεσα αυτό το rock attitude που εκπροσωπεί το σχήμα. Δεν διστάζουν, επίσης, να σκληρύνουν τον ήχο τους και να προσφέρουν τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ τα οποία και είναι τα “Two Wrongs Don’t Make A Right” και “Why Do We Never Learn” ενώ το “Are You Ready” είναι η δικιά τους προσπάθεια στο να γράψουν έναν rock n roll ύμνο.
Δυστυχώς, το υπόλοιπο υλικό είναι πολύ κατώτερο. Παρά το σύντομο της διάρκειας του “This Time” έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται να πατήσει το “next”. Δεν μιλάμε για κακογραμμένη μουσική αλλά για χρυσή μετριότητα. Ο χρόνος είναι αδίστακτος και ίσως η μαγεία απλά να μην υπάρχει πια. Δύσκολο στα αυτιά μου να σταθεί δίσκος με μόλις 2-3 πολύ καλά κομμάτια. Ήθελα πραγματικά να λατρέψω το “This Time” αλλά αν το έκανα θα εθελοτυφλούσα…
5.5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
