AlbumsΚριτικές

Sylvaine – Atoms Aligned, Coming Undone (Season Of Mist)

 Η πανέμορφη Kathrine Shepard από την Νορβηγία, ανήκει σε αυτό το κύμα των καλλιτεχνών που τα κάνουν όλα μόνοι τους. One-woman band οι Sylvaine¸το πνευματικό παιδί της Νορβηγίδας multi – instrumentalist και αν δεν κάνω λάθος το Atoms Aligned, Coming Undone είναι η τρίτη προσπάθειά της μετά το Wistful του 2016, το οποίο είχε πάρει αρκετά καλές κριτικές. Οι συγκρίσεις με την Amalie Bruun (Myrkur), είναι προφανώς κάτι που δεν μπορεί να αποφευχθεί, αν και η μουσική των δυο καλλιτεχνών δεν έχουν τόσα πολλά κοινά.

Χωρίς να έχω ακούσει το ντεμπούτο των Sylvaine, Silent Chamber, Noisy Heart, μπορώ να πω με ευκολία, ότι πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από το Wistful. Η μουσική των Sylvaine είναι περισσότερο ένα soundtrack από συναισθήματα, παρά τραγούδια. Ένα ταξίδι σε μουσικά τοπία, παρά μεθοδευμένες μουσικές ιδέες οι οποίες έχουν πάρει τη μορφή τραγουδιών. Σαν μουσικό είδος, το Atoms Aligned, Coming Undone μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα είδος post / ambient / atmospheric black metal, με την Shepardνα επικεντρώνεται στην όμορφη μελωδική φωνή της, παρά στα black metal screams.

Μετά από αρκετά ακούσματα, το μόνο που μπορώ με σιγουριά να ισχυριστώ είναι δυο πράγματα. Το πρώτο ότι ο δίσκος σίγουρα δεν είναι εύκολο άκουσμα και θέλει προσπάθεια για να μπορέσεις να καταλάβεις τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει η Shepard. Το δεύτερο που είναι απόρροια του πρώτου, είναι ότι το Atoms Aligned, Coming Undone, δυστυχώς σε αρκετές περιπτώσεις καταντάει βαρετό. Και εξηγούμαι, φέρνοντας σαν παράδειγμα τα δυο πρώτα τραγούδια του δίσκου, Atoms Aligned, Coming Undone και “Mørklagt”, τα οποία ενώ περιέχουν πολύ καλές ιδέες – ειδικά το δεύτερο το οποίο έχει και ένα πολύ ωραίο καθαρόαιμο black metal break – κάπου οι μεγάλες διάρκειές τους, κάνουν την ακρόαση τους πολύ βαρετή. Στο ομώνυμο τραγούδι, ενώ περιμένεις κάποιο «χτίσιμο» και κάποια κλιμάκωση, η συνεχής επανάληψη της ίδιας ιδέας, απλώς κουράζει.

Τα ίδια και στο Worlds Collide, ενώ το ατμοσφαιρικό L‘ Appel Du Vide, το οποίο θυμίζει αρκετά Enya, απλώς είναι αδιάφορο. Η μόνες στιγμές οι οποίες μπορεί να μείνουν στο μυαλό του ακροατή – επαναλαμβάνω μετά από πολλά ακούσματα- είναι το “Abeyance”, το οποίο έχει μια σταθερή μελωδία και θυμίζει ολοκληρωμένο τραγούδι, καθώς και το πιο μικρό τραγούδι του δίσκου Severance, με τα black metal screams να κάνουν μια καλή διαφορά.

Η παραγωγή των SylvaineBenoît Roux και Stéphane “Neige” Paut, με τον τελευταίο να δανείζει και την μαεστρία του στα τύμπανα σε τρία τραγούδια,  είναι καταπληκτική και πολύ καθαρή εκεί που πρέπει, ενώ στα black metal σημεία, ο ήχος βγάζει μια φοβερή ωμότητα που θυμίζει Νορβηγία. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να πω ότι το Atoms Aligned, Coming Undone, είναι μια κακή δουλειά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι θα ακούσω το δίσκο πολλές φορές. Το πιο πιθανό είναι ότι μάλλον δεν θα τον ακούσω ποτέ ξανά. Οι καλές ιδέες υπάρχουν αλλά χάνονται στις διάρκειες των τραγουδιών και στην επανάληψη. Θα τον συνιστούσα μόνο στους φανατικούς του είδους και σε κανέναν άλλο.

6/10
Δημήτρης Σταύρος
dimitrisastavros@gmail.com

RodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X