[Option A:]
Το black metal τρίο από το Λίβερπουλ, Dawn Ray’d δημιουργήθηκε το 2015 και γρήγορα τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησε ένα EP με τον τίτλο “A Thorn, A Blight”, το οποίο τάραξε ευχάριστα τα νερά. Δύο χρόνια μετά ήρθε το ντεμπούτο τους με τίτλο “The Unlawful Assembly”, ένας δίσκος ιδιαίτερα ποιοτικός τόσο μουσικά αλλά κυρίως στιχουργικά, όπου οι συνθέσεις τους εμπλουτίζονται με αναρχικές και αντιφασιστικές αναφορές.
Οι δημοφιλείς πλέον folk/black metallers επανέρχονται και κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο “Behold Sedition Plainsong” μέσω της Protehetic και φαίνεται ότι το πολιτικό τους μήνυμα θα είναι πιο ισχυρό από κάθε άλλη φορά. Το Δελτίο Τύπου που παρέλαβα το αποκαλεί “μια έκκληση στα όπλα και έναν πιθανό καταλύτη για θετική ριζική αλλαγή” και στη συνέχεια συνεχίζει: “Ήρθε η ώρα για νέες ιστορίες αντίστασης”. Το “Behold Sedition Plainsong” αποτελείται από έντεκα κομμάτια καθαρού black metal με ηχητικές ενέσεις παραδοσιακού folk metal. Κάθε τραγούδι είναι μια συναισθηματική απάντηση σε έναν πολιτικό αγώνα, με σαφή εστίαση στην οικολογική καταστροφή και τον αντικαπιταλισμό. Να αναφέρω επιπλέον πως η ηχογράφηση έγινε στα Orgone Studios από τον γνωστό παραγωγό Jaime Gomez Arellano (Paradise Lost, Altar Of Plagues, Myrkur).
Η μελωδικότητα στο “The Smell Of Ancient Dust” που μας προσφέρει το βιολί, ταιριάζει τέλεια και έρχεται σε μια όμορφη αντιπαράθεση με την άγρια ομορφιά του black metal. Υπάρχει το εξαιρετικό, ατμοσφαιρικό με εντυπωσιακά folk περάσματα “To All To All To All!”, ένα κομμάτι με έντονο το αντικαπιταλιστικό του μήνυμα. Ακολουθούν σε υψηλά επίπεδα τα “Soon Will Be The Age Of Lessons” και “Songs In The Key Of Compromise” με έντονη την μελωδία προς το τέλος. Επίσης δεν θα μπορούσα να παραλείψω το επιβλητικό φινάλε με το “The Curse, The Drappled Light”.
Ο δίσκος είναι ότι πρέπει για όσους ενδιαφέρονται για την αριστερή πολιτική, την αναρχική ιδεολογία και για ασυμβίβαστες και γεμάτες ατμόσφαιρες black metal συνθέσεις.
7/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
[Option B:]
Οφείλω να ομολογήσω ότι εκ πρώτης όψεως εντυπωσιάστηκα με τους Βρετανούς. Όχι τίποτα άλλο, αλλά το να βλέπεις μπάντα η οποία παίζει αναρχικό black metal (σ.σ.: ναι πολύ σωστά διαβάσατε, απορώ τι άλλο υπάρχει να δούμε πια) είναι κάτι τουλάχιστον ασυνήθιστο για το συγκεκριμένο είδος. Κι όμως, μπορεί αυτό να ακούγεται αστείο, μιας και η σκηνή μας έχει συνηθίσει στο αντίθετο, αλλά στο μουσικό τομέα, η μπάντα δεν αστειεύεται καθόλου.
Αυτό που ένιωσα να με κερδίζει με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι ο συνδυασμός που κάνει με το μελωδικό black metal και το… punk (σ.σ.: εξ’ ού και ο όρος “αναρχικό black metal”) με το αποτέλεσμα να λειτουργεί τελικά υπέρ της μπάντας καθώς από τη μία ακούμε κιθαριστικές μελωδίες και βιολί και από την άλλη punk ξεσπάσματα που βοηθάνε στο να ισορροπούν οι συνθέσεις. Αυτό εν τέλει λειτουργεί υπέρ της μπάντας, καθώς σε συνδυασμό με τη μικρή διάρκεια των συνθέσεων, πετυχαίνουν να δημιουργήσουν ένα χορταστικό και ενδιαφέρον μουσικά πακέτο, με μελωδίες που κολλάνε στο μυαλό και κομμάτια που σε προκαλούν να τα ακούσεις ξανά και ξανά λόγω της μικρής τους διάρκειας.
Σε γενικές γραμμές, το πακέτο που παρουσιάζει η μπάντα είναι αρκετά ενδιαφέρον, τόσο από αισθητικής πλευράς (σ.σ.: προσωπικά δεν έχω ακούσει ποτέ black metal να μιλάει απροκάλυπτα για την αναρχία), όσο και από μουσικής πλευράς, καθώς δε συναντάς συχνά μπάντα η οποία συνδυάζει black metal μελωδίες με τον ωμό χαρακτήρα του punk. Το μόνο αρνητικό που υπάρχει στο δίσκο και που θα πρέπει να προσέξει η μπάντα σε μεταγενέστερες κυκλοφορίες, είναι ότι εδώ παρουσιάζεται κάπως μαγκωμένη καθώς το στυλ της δεν είναι ακόμα τελειοποιημένο. Είναι όμως κάτι που δε με προβληματίζει ιδιαίτερα, καθώς νιώθω πως το τρίο δε χρειάζεται τίποτα άλλο πέρα από περισσότερη τριβή με τη μουσική του προκειμένου να την πάει στο επόμενο επίπεδο. Η μπάντα είναι στο σωστό δρόμο και μακάρι να συνεχίσει έτσι.
7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
