ΟΚ, ξεκινάς το δίσκο σου με κομμάτι που έχει τον τίτλο “Operation Mindfuck”. Πώς εγώ ο άμοιρος να μη μπερδευτώ και να υποθέσω ότι αποτελεί ευθεία αναφορά στο υπέρτατο “Operation Mindcrime” (σ.σ.: τι θα πει ποιανών;;;); Και παράλληλα πώς να μην υποθέσω ότι θα έχουμε και κάτι ανάλογο σε μουσικό επίπεδο; Κι όμως, καμία σχέση ούτε στιχουργικά ούτε μουσικά, μιας και το κομμάτι είναι καθαρό space kraut, καθαρά γερμανικής προέλευσης.
Όχι ότι ο υπόλοιπος δίσκος κινείται σε άλλα μονοπάτια. Από τη στιγμή μάλιστα που το συγκρότημα προέρχεται από τη Γερμανία και οι στίχοι κιόλας είναι επί το πλείστον στα γερμανικά δεν προκαλεί αίσθηση αυτό. Το ψυχεδέλικο kraut rock γερμανικού τύπου είναι διάχυτο σε όλον το δίσκο.
Γι’ αυτό κιόλας δεν κάνουν εντύπωση οι διάφορες επιρροές από Amon Düül, Popol Vuh, Tangerine Dream, Hawkwind, Ozric Tentacles και πρώιμους Pink Floyd (σ.σ.: εποχής Syd Barrett). Κάθε σύνθεση περιέχει και κάτι διαφορετικό, αλλά η συνιστώσα είναι κοινή. Άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, οι επιρροές καθορίζουν το δίσκο και του δείχνουν μια κοινή κατεύθυνση από πολλούς διαφορετικούς δρόμους.
Ωστόσο, ο δίσκος απευθύνεται αποκλειστικά στους μύστες και λάτρεις του ήχου, μιας και δε διαθέτει κάτι το ειδικό, κάτι το διαφορετικό (σ.σ.: πέρα από ένα ambient κομμάτι) που να τον κάνει να ξεχωρίσει και να φανεί. Δεν έχει αυτό το κάτι παραπάνω που χρειάζεται, αυτήν την προσωπικότητα που διαθέτουν οι ξεχωριστοί δίσκοι, και δεδομένου ότι κινείται σε ομιχλώδη και περιπετειώδη μονοπάτια, ο δεύτερος δίσκος των Γερμανών απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό, το οποίο συνεχίζει να καταναλώνει τα πάντα στον συγκεκριμένο ήχο και δεν έχει μπουχτίσει και σιχαθεί τις επαναλήψεις.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
