Να με συμπαθάτε αλλά δε γίνεται να ξεκινήσω την κριτική χωρίς να σταθώ στο ηλίθιο λογοπαίγνιο που χρησιμοποίησε το συγκρότημα για όνομα. Τόσα χρόνια δεν έχω δει κανέναν Έλληνα να το χρησιμοποιεί, αυτός που το σκέφτηκε τι ακριβώς του άρεσε; Έκανε το συνδυασμό στο μυαλό του και απλά του ακούστηκε ωραίο;
Επειδή αν ξέρει ελληνικά και το τι σημαίνουν οι λέξεις, τότε είναι αδικαιολόγητος δύο φορές. Αυτό το λέω γιατί άλλο να είσαι Έλληνας και να χρησιμοποιήσεις το λογοπαίγνιο για κρύο χαβαλέ, το δέχομαι. Αλλά να είσαι ξένος, να γνωρίζεις τις σημασίες των λέξεων και να τις συνδυάζεις έτσι για να ονομάσεις το συγκρότημά σου, πώς περιμένεις μετά εγώ ή ο οποιοσδήποτε να σε πάρουμε στα σοβαρά;
Και στάθηκα πολύ σε αυτό, επειδή ο ιθύνων νους και ιδρυτής του συγκροτήματος δεν είναι όποιος κι όποιος αλλά ο Φινλανδός Jesse Heikkinen. Ξέρετε, ο κιθαρίστας των Hexvessel (επίσης Iterum Nata, ex-Aeon). Κι αν δεν καταλάβετε ακόμα το χαβαλετζίδικο και ανάλαφρο ύφος του συγκροτήματος, να παραθέσουμε κάποιους τίτλους τραγουδιών. Δεν είναι concept άλμπουμ πάντως και δεν ασχολούνται όλα τα τραγούδια με το ίδιο θέμα αλλά ενδεικτικά αναφέρουμε τα “Night Of Pan”, “Whore And The Beast” και “Malkuthian Cunt” (σοβαρά τώρα;).
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, αν δηλαδή καταφέρετε να βγάλετε από το μυαλό σας το λεκτικό πανηγύρι της τρελής ακούγοντας το δίσκο, εδώ έχουμε να κάνουμε με blackened death πρώτης γενιάς (ή πρώτου κύματος αν προτιμάτε) το οποίο punk-ίζει ανελέητα. Περιλαμβάνονται πάντως και κάποιες ambient και jazz προσθήκες αλλά αυτές χρησιμοποιούνται για γαρνιτούρα και σε ελάχιστο ποσοστό.
Οι ιδέες του δίσκου αλλού είναι ΟΚ και αλλού μπερδεμένες, κάτι που κάνει εντύπωση λαμβάνοντας υπόψιν το πρωτόγονο και απλοϊκό χαρακτήρα της μουσικής. Ο δίσκος σου αφήνει την αίσθηση ότι πρόκειται περισσότερο για συλλογή παρά για κανονικό δίσκο. Για να το θέσω αλλιώς, οι συνθέσεις δείχνουν να έχουν γραφτεί σε πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα απόστασης αναμεταξύ τους.
Μεταξύ μας βέβαια, και οι ΟΚ ιδέες και στιγμές του δίσκου δε μπορούν να συναγωνιστούν με τίποτα αυτές του Midnight (αν θέλουμε να μιλήσουμε για τα πιο κοντινά σχήματα στον ήχο του). Φαίνεται καθαρά ότι πρόκειται για project για να κάνει το χαβαλέ του, για να ξεσκάει ο άνθρωπος πού και πού από τις δουλειές του. Αν εκείνον τον καλύπτει εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει. Κρίνοντας καθαρά μουσικά όμως, εμένα δε μου άφησε κανένα λόγο να θέλω να επιστρέψω έστω και για λίγα δευτερόλεπτα στο δίσκο.
4,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
