Δεύτερο full-length για τους Περουβιανούς Revlin Project και αυτό που έχω να πω ως γενικό σχόλιο είναι πως η Νότια Αμερική είναι ενεργητικότατη όσον αφορά τις κυκλοφορίες της και οι μουσικοί της δεμένοι μεταξύ τους. Θα καταλάβετε παρακάτω γιατί το είπα αυτό. Οι Revlin Project, λοιπόν, δημιουργήθηκαν το 2015. Τη σύνθεση της μπάντας αποτελούν οι Renato Costa στα φωνητικά, Nilver Pérez στα πλήκτρα, Alain Ascarza και Pepe Irei στις κιθάρες, Brian Henriquez στο μπάσο, Gabriel Seri στα τύμπανα και Ziko Franco στα ισπανικά φωνητικά. Έχουν κυκλοφορήσει ένα full-length και ένα ΕΡ. Στις πληροφορίες τους, μάλιστα, αναφέρουν ότι το πρώτο τους ΕΡ είχε μπει σε ελληνική top-10 λίστα. Έψαξα, δε βρήκα κάτι.
Το “Trascender” έχει συναντήσει εδώ και λίγο καιρό τα φώτα της δημοσιότητας και έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε περί αυτού. Περιέχει συνολικά δεκατρία κομμάτια, υπάρχει όμως ένα «αλλά» σε αυτό το σημείο. Τα τρία είναι bonus. Δε γνωρίζω, ωστόσο, σε ποια μορφή είναι διαθέσιμα. Εγώ έχω τη ψηφιακή και ο φάκελος περιλάμβανε μόνο τα δέκα τραγούδια, τα υπόλοιπα τρία ήταν γραμμένα στις πληροφορίες που μας έστειλαν. Ξέχασαν όμως να βάλουν υποσημείωση και να δώσουν την απάντηση από μόνοι τους για το που θα μπορεί κανείς να τα βρει.
Στην εισαγωγή χαρακτήρισα «δεμένους μεταξύ τους» τους μουσικούς. Για να ολοκληρωθεί το album συμμετείχαν και οι Aquiles Solar Empire στις κιθάρες και το μπάσο και ο Ed Carabantes στα δεύτερα φωνητικά. Ο Ed είναι μέλος των Hunter, οι οποίοι πρόσφατα κυκλοφόρησαν το “Hungry Heart”. Έτσι προέκυψε το συμπέρασμα περί δεσίματος και ενεργητικότητας. Προχωράμε στην ουσία.
Παίζουν hard/melodic rock. Για να είμαι ειλικρινής, βαρέθηκα. Ένιωθα ότι ακούω το ίδιο πράγμα συνέχεια. Ενδιαφέρουσες μελωδίες μέχρι το “Restless”, το τέταρτο κομμάτι. Μετά κατάντησαν ανιαρές. Τα bonus κομμάτια, από ότι διάβασα, είναι με ισπανικούς στίχους. Ίσως εκεί εμφανιζόταν πάλι το ενδιαφέρον. Σε γενικές γραμμές, είναι η γνωστή τυπική hard μελωδία με τα γνωστά melodic στοιχεία. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Όσον αφορά τα φωνητικά, με τα οποία θα ολοκληρώσουμε κιόλας, είναι απλά εντάξει. Δεν είναι άσχημα, δεν είναι όμως και από τα καλύτερα που έχω ακούσει. Αν δεν πνίγονταν από τη μελωδία σε ορισμένα κομμάτια, όπως για παράδειγμα στο “Till The End”, θα ήταν σαφέστατα κλάσεις ανώτερα. Εν ολίγοις, πρόκειται για μια μέτρια προς καλή δουλειά. Ελπίζω στο επόμενο να τα πάνε καλύτερα από τη στιγμή που έχουν δυνατότητες.
5,5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
