Οι Glasya είναι μια symphonic metal μπάντα από τη Πορτογαλία. Όταν βλέπω power/symphonic metal μπάντα με όνομα από δαίμονα κάποιας μυθολογίας πάντα ανησυχώ, ελπίζω όμως να μην επιβεβαιωθούν οι ανησυχίες μου. Ας αφήσουμε το “Attarghan” να μιλήσει. Μετά το εισαγωγικό ομότιτλο, έρχεται το “From Enemy To Hero”. Δυστυχώς τα χαλάμε πολύ στα φωνητικά. Δεν είναι καθόλου του στυλ μου. Η τραγουδίστρια έχει απίθανη φωνή αλλά δεν μου κολλάει καθόλου. Το τραγούδι είναι ευχάριστο αλλά δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο.
Στο “Way To Victory” βλέπουμε και κάποιες πιο folk μελωδίες στις κιθάρες, Εδώ θεωρώ ότι η μπάντα έκανε πολύ καλύτερη δουλειά. Είναι πιο ανθεμικό και αρκετά πιο πιασάρικο. Το τμήμα που μας παρακινεί να πάμε να πάρουμε τα κεφάλια των εχθρών μας καλό θα ήταν να μην υπάρχει αλλά ας το παραβλέψουμε. Το “Retaliation” έχει ένα πιο power metal ύφος και riff και μας δείχνει μια πιο βαριά/επική πλευρά της μπάντας. Μακράν ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει μέχρι τώρα, μιας και φέρνει πολύ σε Nightwish. Σε παρόμοια μονοπάτια κινείται και το “First Taste Of Freedom”. Πολύ καλογραμμένο με πολύ ωραία εκτέλεση.
Το “Journey To Akhbar” βγάζει μια πιο ανατολίτικη αύρα που μας ταξιδεύει. Επίσης τα φωνητικά εδώ θεωρώ ότι ταιριάζουν τέλεια με τη μουσική και με το ύφος του. Εννοείται πως από ένα τέτοιο album δεν μπορούσαν να λείπουν οι ήχοι από sitar. Το “Queen’s Temptation” συνεχίζει αυτή την ανατολίτικη ατμόσφαιρα από το “Journey To Akhbar”, αν και το αφηγητικό κομμάτι θα μπορούσε να λείπει κατά τη γνώμη μου.
Το “Battle For Trust” πέρασε σχετικά αδιάφορο συγκριτικά με τα προηγούμενα υπέροχα. Με το “The Sound Of 10.000 Feet Marching” ήθελαν να γίνουν Turisas στη θέση των Turisas. Πραγματικά κατά τη γνώμη μου δεν είχε να προσφέρει τίποτα. Σίγουρα ευχάριστο αλλά απλά αυτό. Σε παρόμοια επίπεδα κινούνται και τα “Within The Sandstorm” και “We Weren’t Meant To Be”. Μοιάζουν πιο προχειρογραμμένα σε σχέση με τα προηγούμενα.
Στη συνέχεια περνάμε ξανά στο αφηγηματικό ύφος. Ξανά. Για αρκετή ώρα. Τυρί. Μπορώ να πω ότι μέχρι το τέλος του album δεν άκουσα κάτι που να μου τράβηξε την προσοχή. Ίσως το “Attarghan” για οπαδούς του είδους να είναι μια τρομερή κυκλοφορία. Για εμένα όμως ήταν ένας αρκετά κουραστικός δίσκος, με πολλά και μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια. Αν υπήρχε ποικιλία, τότε ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα..
6/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
