Θυμάμαι να έρχομαι πρώτη φορά σε επαφή με τους Typhus όταν ακόμα είχαν το αρχικό τους όνομα, δηλαδή Nuclear Warfare. Ήταν τον Ιούνιο του 2017 όταν είχαν ανοίξει τη συναυλία των I Am Morbid στην Αθήνα. Πολύ ωραίο thrash, με αρκετά ενδιαφέρονται τεχνικά σημεία και απόδοση από τον τραγουδιστή/μπασίστα Κώστα που μου κίνησε το ενδιαφέρον.
Μιλάμε για μία μπάντα η οποία γενικά έχει μείνει πολύ πίσω στη δισκογραφία, πιθανώς και λόγω αρκετών αλλαγών στα μέλη της. Από το 2009 που ξεκίνησε έβγαλε το πρώτο της EP το 2014 με τίτλο “Contaminated Salvation” και πλέον το πρώτο της album, αυτή τη φορά με νέο όνομα στο οποίο υπάρχουν και δύο από τέσσερα τραγούδια του EP.
Μπορεί λοιπόν το συγκεκριμένο EP να μην είχε καλή παραγωγή, αλλά το thrash που παρουσίασαν ήταν απολαυστικό. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το ντεμπούτο τους, αφού μάλλον η αλλαγή ονόματος είναι επειδή άλλαξαν και ηχητική κατεύθυνση. Όχι κάτι συγκλονιστικό, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιες εμφανείς διαφορές.
Πρώτον, το στυλ τους πάει πολύ περισσότερο πλέον προς το speed/thrash. Κάτι δηλαδή που με ποτέ δεν ήταν και το αγαπημένο μου. Δεύτερον, τα φωνητικά. Στο “Contaminated Salvation” ήταν χαμηλά στη μίξη αλλά μου άρεσαν περισσότερο από εδώ που ακολουθούν ξεκάθαρα μια άλλη προσέγγιση. Είναι τα «τσιριχτά» φωνητικά που όσο και αν είμαι οπαδός του thrash, με αυτό το στυλ δεν μπορέσαμε ποτέ να γίνουμε φίλοι.
Κοντινό παράδειγμα, οι Exarsis. Τους παραδέχομαι σαν μπάντα, έχουν φοβερή μουσική, αλλά δεν μπορώ να ακούσω πολλή ώρα χωρίς να το κλείσω λόγω των φωνητικών. Τρίτο και τελευταίο, η παραγωγή. Ακούγεται αρκετά «ξερή». Στο EP για παράδειγμα ήταν πιο συμπαγής, με τις κιθάρες να έχουν ένα πιο γεμάτο ήχο. Εδώ πάλι τα παιδιά δοκιμάζουν μια διαφορετική κατεύθυνση.
Μουσικά πάντως κακοί δεν είναι, κάθε άλλο. Μου θύμισαν αρκετά και τους Watchtower σε στιγμές. Έχουν και αρκετά τεχνικά σημεία που αυξάνουν το ενδιαφέρον αλλά οι τρεις παράγοντες που ανέφερα παραπάνω με αποτρέπουν από το να συνεχίσω να το ακούω και μετά από αυτή την κριτική. Κρίμα, επειδή από τότε που τους είδα περίμενα την πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα.
Εν κατακλείδι, σε όσους αρέσει το technical speed/thrash με «τσιριχτά φωνητικά» και «ξερό» ήχο στις κιθάρες, το “Mass Produces Perfection” είναι μία εξαιρετική επιλογή. Οι υπόλοιποι, όπως κι εγώ, θα ακούσουμε κάτι άλλο. Συγχαρητήρια και για το καταπληκτικό εξώφυλλο.
6,5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
