Η melodic death μπάντα Ulthima είναι ένα ακόμα παράδειγμα μπάντας που τα χρόνια ύπαρξή της δεν αντικατοπτρίζονται από τη δισκογραφική της παρουσία. Μόλις φέτος κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της, με τίτλο “Symphony Of The Night”, ενώ σχηματίστηκε το μακρινό 2010.
Από τα λιγοστά πράγματα που μπορεί να βρεις κανείς στο διαδίκτυο για τους Ulthima, φαίνεται ότι ο λόγος για αυτή την καθυστέρηση είναι πως δύο από τα ιδρυτικά μέλη, ο Ricardo Escobar και ο Antonio Valdés, έφυγαν από την πατρίδα τους το Μεξικό και πήγαν στη Φινλανδία. Εκεί θέλησαν να συνεχίσουν την μπάντα κι έτσι βρήκαν άλλα τέσσερα μέλη, με τα οποία είναι πλέον μαζί από το 2018 και με αυτή τη σύνθεση κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ.
Ας ξεκινήσω λέγοντας πως η μουσική στο “Symphony Of The Night” φέρνει σε μπάντες όπως οι Children Of Bodom, για παράδειγμα, αλλά χωρίς την οποιαδήποτε βαρύτητα που να φέρνει προς το death metal. Θα έλεγα πως η μουσική είναι περισσότερο συμφωνικό power metal, κυρίως εξαιτίας της συνεχούς παρουσίας πλήκτρων, με κάποιες αποκλίσεις προς το heavy metal.
Οι κιθάρες δεν είναι καθόλου παραμορφωμένες, τα τύμπανα δεν είναι τόσο βαριά (πέρα από κάποια thras-άτα ξεσπάσματα), ενώ τα φωνητικά φέρνουν κάπως προς το death metal αλλά δεν είναι τόσο βορβορώδη. Τα παραπάνω δεν τα αναφέρω ως αρνητικά στοιχεία του άλμπουμ, απλά θέλω να δείξω πως η μουσική γέρνει μόνιμα προς το power metal.
Από ‘κει και πέρα, τα εννιά τραγούδια που απαρτίζουν το δίσκο κινούνται μεταξύ μεσαίων και γρήγορων ταχυτήτων, με κάποια λίγα αργά κοψίματα, όπου τα πλήκτρα παίρνουν τα ηνία και δίνουν μια ωραία μελωδική ατμόσφαιρα στον ήχο. Τα πλήκτρα, βέβαια, είναι πανταχού παρόντα, όπως ανέφερα και πριν, ακολουθούν συνεχώς τις ταχύτητες των υπόλοιπων οργάνων και είναι αυτά που δίνουν μια έντονη συμφωνική χροιά στη μουσική.
Οι κιθάρες, από την άλλη, είναι ως επί τω πλείστον μελωδικές, με πολλά ωραία μελωδικά και τεχνικά σόλο, ενώ στα πιο βαριά heavy metal περάσματα δεν λείπουν και κάποια galloping riffs, που θυμίζουν Iced Earth. Γενικά, οι συνθέσεις του δίσκου θα ικανοποιήσουν τους οπαδούς του μελωδικού death (ή του συμφωνικού power με death φωνητικά, όπως θέλετε πείτε το), καθώς έχουν όμορφες μελωδίες, βαράνε ωραία στα γρήγορα σημεία και έχουν και ωραία καθαρή παραγωγή.
Αυτό όμως ισχύει αν πάρεις τα κομμάτια μεμονωμένα ή έστω αν μιλάς για τα πρώτα τραγούδια του άλμπουμ. Αν δεις το “Symphony Of The Night” ως σύνολο, θα παρατηρήσεις πως υπάρχει μια μανιέρα στη σύνθεση των κομματιών, γεγονός που κάνει αρκετά έντονο το στοιχείο της επαναληψιμότητας. Δεν υπάρχει κάτι που να ξεφεύγει και που να κάνει το δίσκο πιο ενδιαφέρον. Δεν είναι άσχημα τα κομμάτια, μην παρεξηγηθώ, απλά οι ομοιότητες που υπάρχουν σε όλα τα τραγούδια συμβάλλουν στην αίσθηση που έχει ο ακροατής στο τέλος ότι δεν ξεχώρισε κάτι και ίσως δεν του έμεινε και κάτι.
Αν οι Ulthima ξεφύγουν από αυτή τη μανιέρα στη σύνθεση και κάνουν το βήμα παραπάνω, ενσωματώνοντας και άλλα στοιχεία, σίγουρα θα έχουμε ένα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα στον επόμενο δίσκο. Προς το παρόν να τσεκάρετε το “Symphony Of The Night”, επειδή σίγουρα αξίζει μια ακρόασή σας.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
