Θα είμαι ειλικρινής, εδώ βαδίζω σε αχαρτογράφητα νερά. Δεν είχα απολύτως καμία γνώση για το συγκρότημα και χρειάστηκε εκτεταμένη έρευνα για να μάθω πραγματάκια. Είναι Νορβηγοί, δημιουργήθηκαν το 2000, είναι επταμελές συγκρότημα, μέχρι τώρα είχαν τρεις δίσκους και είχαν να κυκλοφορήσουν κάτι από το 2007. Δεν το λες και καλό σημάδι το τελευταίο.
Στιχουργικά πάντως, το album είναι concept και αποτελείται από έξι ποιήματα του André Bjerke, εμπνευσμένα από Goethe, Nietzsche, και Swinburne. Κάθε ποίημα έχει μετατραπεί σε τραγούδι, στα νορβηικά στο πρώτο μισό του δίσκου και στα αγγλικά και γερμανικά στο δεύτερο μισό.
Καλά τα στιχουργικά, αλλά όλο το ζουμί είναι στη μουσική, μάλιστα ξέρω ανθρώπους που δεν ασχολούνται και δεν ενδιαφέρονται καν με τους στίχους. Sorry, ξέφυγα. Μουσικά λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μία μιξη Nordic folk με prog και metal (σ.σ.: όχι prog metal, έχει μεγάλη διαφορά), με τη μουσική αλλού να σκληραίνει και αλλού να μαλακώνει κυρίως χάρη στα φωνητικά. Φανταστείτε στο περίπου τους Einherjer να τζαμάρουν με τους Pink Floyd. Σε σημεία μάλιστα τα όργανα είναι τόσα πολλά που ακούγονται σαν ολόκληρη ορχήστρα.
Για τους φίλους του ήχου, ο δίσκος είναι ότι πρέπει. Τα layers και οι ατμόσφαιρες είναι σε σημεία μαγικές. Ο δίσκος είναι ποικίλος, ενεργητικός και ευχάριστος, με τις συνθέσεις να συνδυάζουν ατμόσφαιρες με πολυπλοκότητα, ενώ το songwriting είναι αρκετά απρόβλεπτο. Υπάρχουν λίγα θεματάκια εδώ κι εκεί, αλλά αυτό είναι λογικό να συμβαίνει σε μία τόσο φιλόδοξη και ενδιαφέρουσα κυκλοφορία.
7/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
