Οι Averlanche προέρχονται από το Ελσίνκι, παίζουν symphonic heavy metal με power στοιχεία και γυναικεία φωνητικά (σ.σ.: αυτό που τελείως λανθασμένα αποκαλούσαμε female-fronted metal), και αυτό είναι το δεύτερο album τους από το 2017. Δεν ήξερα απολύτως τίποτα γι αυτούς, γιατί πάνε χρόνια που έχω να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο είδος.
Και αυτός ο δίσκος μου θύμισε τον λόγο που σταμάτησα να ασχολούμαι. Ήταν η ορδή των συγκροτημάτων που χύμηξαν να αρπάξουν ένα κομματάκι από την πίτα των Nightwish, Epica και Within Temptation παίζοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα χωρίς ντροπή, κατακλύζοντας την αγορά με άχρηστες αντιγραφές.
Και οι Averlanche πλησιάζουν πολύ σε αυτό. Προφανώς δεν είναι κακοί, σήμερα θέλει τρελή προσπάθεια να είσαι κακός, αλλά η μουσική τους δε μπορώ να πω ότι με άγγιξε ή μου έδειξε κάτι ιδιαίτερο. Φουλ melodic heavy, τα συμφωνικά στοιχεία δεν πρωταγωνιστούν τόσο έντονα, αλλά κατά τα άλλα τίγκα στα κλισέ και στα αναμασήματα.
Τους δίνω όμως ότι έχουν κάποια στοιχεία εδώ κι εκεί όπου προσπαθούν λίγο να μην ακολουθούν την πεπατημένη, αλλά αυτό δυστυχώς δεν κρατάει πολύ. Και είναι κρίμα γιατί και τα φωνητικά αλλά και όλα τα όργανα εκτός από τις ικανότητες που διαθέτουν δείχνουν να βγάζουν και μια χημεία μεταξύ τους, κάτι που δείχνει ότι αν το πιστέψουν μπορούν να πάνε για μεγαλύτερα πράγματα. Τώρα το πώς θα το κάνουν αυτό σε αυτόν τον ήχο δεν είμαι ειδικός να το πω, αλλά ένα ψήγμα προσωπικότητας θα βοηθούσε πολύ. Ο βαθμός θα μπορούσε να είναι χαμηλότερος, αλλά σώζεται από τις ικανότητες και την προοπτική που έχουν μέσα τους.
6.5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
