Οι Fucked And Bound είναι ένα hardcore/punk συγκρότημα από το Seattle και μας παρουσιάζουν την επανέκδοση του δίσκου που κυκλοφόρησαν το 2018 με τίτλο “Suffrage”. Το σχήμα αποτελείται από τους Lisa Mungo (He Whose Ox Is Gored) στα φωνητικά, Brian McClelland (He Whose Ox Is Gored) στην κιθάρα, Rah Davis (Cattle Decapitation) στο μπάσο και Matt Chandler στα τύμπανα. Η επανέκδοση περιλαμβάνει νέο εξώφυλλο από τον McClelland και μια διασκευή του “Kool Thing” των Sonic Youth.
Στα τριάντα δευτερόλεπτα σε διάρκεια, το εισαγωγικό κομμάτι “Wild Thing” είναι το ξυπνητήρι που δεν θα ήθελε κανείς ποτέ να έχει αλλά εκατό τοις εκατό κάνει τη δουλειά του ολόσωστα. Σα κουβάς με παγωμένο νερό στα μούτρα μετά από τετράωρο ύπνο, αδύνατο να μην ξυπνήσεις. Μικρά σε διάρκεια αλλά γρήγορα και ξεσηκωτικά τα “Get Inside”, “Dead Bop” (πολύ μου άρεσε το συγκεκριμένο) και “Terror” (για το οποίο η μπάντα έχει κυκλοφορήσει και επίσημο μουσικό video). Punk rock ύμνος, με έναν τίτλο που το δικαιώνει ακόμη παραπάνω, το “Zero Fucks”. Ήδη έχω κάνει εικόνα κάποιο υπόγειο ή διαμέρισμα να κατεδαφίζεται από συναυλία τους.
Το εισαγωγικό riff του “My Love” με κέρδισε κατευθείαν, αν και η λοιπή του δομή δεν εξελίχθηκε όπως θα περίμενα. Επίσης πολύ δυνατό riff αυτό του “Party Void” το οποίο είναι groovy μέχρι το διάολο. Εντύπωση μου έκανε το ότι θα άκουγα ορχηστρικό κομμάτι σαν το “Locked” σε hardcore/punk δίσκο, το οποίο δεν θυμίζει ούτε hardcore ούτε punk ιδιαίτερα. Μανιασμένα: μόνη λέξη που μπορώ να περιγράψω τα “Creeps On The Street” και “GTFO” είναι μανιασμένα.
Η διασκευή του “Kool Thing” των Sonic Youth που ανέφερα πιο πάνω φέρει το στοιχείο των Fucked And Bound το οποίο μου άρεσε καθώς έβαλαν τη δική τους πινελιά και δεν πήγαν με τα νερά της πρωταρχικής σύνθεσης. Τα “Punishers On Deck” και “Paradise Lost” κυμαίνονται στις ίδιες ταχύτητες με τα προηγούμενα κομμάτια αλλά το τελευταίο κομμάτι “Abuse Of Registry” (ανερχόμενο στα τέσσερα λεπτά το κάνει το μεγαλύτερο κομμάτι σε διάρκεια στην κυκλοφορία αυτή) είναι αργό, groovy, ό,τι πρέπει για να κλείσει ο συγκεκριμένος δίσκος. Θα πω ότι τους πηγαίνει αυτό το στυλ και θα έπρεπε να το ψάξουν λίγο ακόμα. Δυνατή, γρήγορη, τίγκα στην ένταση δουλειά από τους Fucked And Bound. Πρέπει κάποια στιγμή στη σούρα μου επάνω να πάω σε μια punk συναυλία ξανά. Όταν με το καλό βέβαια.
6,5/10
Γιάννης Σεβίλογλου
[email protected]
