Brutal death metal από την…Ινδονησία έχουμε σήμερα και μπορώ να πω πως έχω εκπλαγεί μιας και η χώρα δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοια πράγματα. Το σχήμα ωστόσο είναι ενεργό από το 2011 και αυτός ο δίσκος αποτελεί το ντεμπούτο full-length τους μετά από τα demos “Promo 2015” και “Maximum High Tension Penetrating” (το τελευταίο είναι πραγματικά απίστευτα αστείο) το 2015 και το 2018 αντίστοιχα.
Αυτός ο σιδηρόδρομος που έχουν για τίτλο λοιπόν δεν κατάφερε να με κερδίσει, παρόλο που σε γενικές γραμμές λατρεύω την καφρίλα. Ο λόγος που συνέβη αυτό είναι επειδή ο δίσκος δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει πέρα από έναν οχετό καφρίλας. Δεν υπάρχει κάποια μουσική δομή στα κομμάτια, όλα είναι δομημένα με σκοπό τη βία και αυτό κάνει το δίσκο απίστευτα επιτηδευμένο.
Επειδή, ακόμα και η βία στη μουσική χρειάζεται να έχει ένα νόημα, μία μουσικότητα και όχι απλά να προσπαθείς να ακουστείς πιο βίαιος από όλους τους υπόλοιπους γιατί στο τέλος έχεις επικεντρωθεί στη μονομέρεια και έχεις καταντήσει γελοίος. Γενικά το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι ένας δίσκος της τάξεως του τελευταίου Defeated Sanity. Δηλαδή τεχνική και βία χωρίς κανένα απολύτως νόημα και λόγο ύπαρξης. Επειδή όποια μεγάλη μπάντα του είδους και να πάρεις, ο λόγος που είναι μεγάλη είναι επειδή ξέρει να γράφει μουσική και όχι απλά βίαια και τεχνικά riffs.
Για παράδειγμα οι Dying Fetus είναι δίχως καμία αμφιβολία μια από τις πιο βίαιες και τεχνικά καταρτισμένες μπάντες που κυκλοφορούν. Αλλά τα κομμάτια τους έχουν δομή, έχουν πράγματα τα οποία σχηματίζουν μια μουσική φόρμα ενώ ταυτόχρονα μπορούν να σε κάνουν να περάσεις μέσα από ένα τοίχο με το κεφάλι. Θυμηθείτε για παράδειγμα πως ξεκινάνε κομμάτια όπως το “Grotesque Impalement” και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Είναι πραγματικά κρίμα κι άδικο πρώτα από όλα για σένα τον ίδιο να θυσιάζεις όλη τη μουσικότητα για χάρη ενός πράγματος. Μακάρι να βρουν τη χρυσή τομή σύντομα γιατί έτσι σοβαρή μουσική δεν παίζεις.
3/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
