Τρία χρόνια μετά τη διάλυση των Howls Of Ebb, ο τραγουδιστής, κιθαρίστας και μπασίστας τους Patrick Brown επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Ο Αμερικάνος μουσικός λανσάρει καινούρια persona και καινούρια μπάντα, ονόματι Brungard και Herxheim αντίστοιχα. Όμως, παραμένει πιστός στον ήχο της πρώτης φουρνιάς black metal που έπαιζαν οι Howls Of Ebb, τον οποίο μπολιάζει με industrial στοιχεία.
Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε καθώς ο πυρήνας των Howls Of Ebb ήταν στην ουσία δύο μουσικοί. Τα φωνητικά, οι στίχοι και όλα τα όργανα εκτός από τα τύμπανα ήταν αρμοδιότητα του Brungard στο μεγαλύτερο κομμάτι της δισκογραφίας τους. Για την ακρίβεια, το ντεμπούτο των Herxheim “Incised Arrival” παραπέμπει περισσότερο στο “Vigils Of The 3rd Eye” και λιγότερο στο πιο groovy και death metal κύκνειο άσμα των Howls Of Ebb, “Cursus Impasse: The Pendlomic Vows”. Οι κιθάρες είναι παραμορφωμένες και θορυβώδεις αλλά οι συνθέσεις δεν βασίζονται τόσο στα riffs. Αυτός ο τρόπος χρήσης των riffs αποτελεί άλλωστε αρκετά χαρακτηριστική τακτική συγκροτημάτων του πρώτου black metal κύματος.
Από την άλλη, θα έλεγε κανείς ότι τα industrial στοιχεία και τα ψιθυριστά φωνητικά των “Chateaux Delirium” και “Warrior Master Lore” παραπέμπουν σε μια μεγαλύτερη γκάμα αναφορών, που ξεκινάει από τους Ελβετούς Mordor και φτάνει μέχρι τους πρώιμους Samael. Το ίδιο ισχύει και για τα ιδιαίτερα κινηματογραφικά πλήκτρα, τα οποία αποτελούν μικρά διαλείμματα από την ένταση των blast beats και των κιθαριστικών παραμορφώσεων. Οι στίχοι ξεφεύγουν από την τετριμμένη occult θεματολογία και ασχολούνται με τα ζόρια της καθημερινής ζωής. Τα οποία εδώ που τα λέμε, μπορεί να κρύβουν τρόμο αντάξιο μιας ταινίας thriller.
Σε ποιους απευθύνεται λοιπόν ένα σχήμα σαν τους Herxheim και μια κυκλοφορία σαν το “Incised Arrival”; Σίγουρα όχι στον μέσο οπαδό. Ο καθένας μπορεί να απολαύσει ένα δίσκο των Dimmu Borgir, των Cradle Of Filth ή τις τελευταίες κυκλοφορίες των δικών μας Rotting Christ. Γιατί μπορεί αυτά τα σχήματα να είναι ακραία αλλά ταυτόχρονα έχουν κάποια στοιχεία όπως η παραγωγή και η τραγουδοποιία τους, που τα κάνουν προσεγγίσιμα. Συχνά, ακόμα και σε εκείνους που δεν συγκαταλέγουν τον εαυτό τους στην κατηγόρια του extreme metal οπαδού ή του metal οπαδού γενικότερα. Τουλάχιστον, όχι συστηματικά. Όμως, λίγοι θα εκτιμήσουν την «ομορφάσχημη» και ατημελώς (κι όχι επιμελώς) ατημέλητη cult-ίλα δίσκων σαν το “Incised Arrival”.
Αλλά ένα ιδίωμα χρειάζεται και αυτά τα συγκροτήματα, όχι μόνο εκείνα που θα κάνουν το θεαματικό crossover ή θα βάλουν το black metal στα σαλόνια. Άλλωστε, όπως θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς, κρίνοντας από το τι συμβαίνει την τελευταία δεκαετία στο ατμοσφαιρικό metal με γυναικεία οπερετικά φωνητικά, όταν ένα ιδίωμα μπαίνει στα σαλόνια και στρογγυλοκάθεται αποκλειστικά και μόνο εκεί για πολύ καιρό, μπορεί να ακμάζει εμπορικά αλλά ποιοτικά ξεκινάει μια τρομερή κάτω βόλτα. Κάποια στοιχεία του “Incised Arrival” μοιραία θα φανούν παρωχημένα ή δύστροπα σε κάποιους αλλά δίσκοι σαν αυτόν δίνουν στο κάθε ιδίωμα πολύτιμο χώρο να ανασάνει, να θυμηθεί και τελικά να ξανασυστηθεί στο πραγματικό κοινό του.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
