Πριν προχωρήσω με την παρουσίαση του ντεμπούτου album των Shape Of Water, επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω κάτι. Για να κάνω μία κριτική θα ακούσω ένα δίσκο τουλάχιστον δύο φορές. Δύο κανονικές φορές. Κάτι ατάκες του στυλ «άκουσα τρία τραγούδια και πήγα παρακάτω», «άκουγα το δίσκο ενώ έφτιαχνα γεμιστά» και «έπαιζα PlayStation και δεν κατάλαβα για πότε πέρασε η ώρα», τα θεωρώ ασέβεια απέναντι στους μήνες ή τα χρόνια δουλειάς που έχει ρίξει μια μπάντα για να μπορέσει να βγάλει κάτι. Είτε αυτό με εκφράζει μουσικά, είτε όχι.
Όταν κάνεις μία κριτική δεν είναι σαν να ακούς μουσική για την πάρτη σου, οπότε μπορείς να κόψεις ένα δίσκο στα τριάντα δεύτερα και να προχωρήσεις στον επόμενο. Ακούς μουσική για να περάσεις το άκουσμα σου όσο καλύτερα μπορείς σε αυτούς που σε διαβάζουν. Εκπροσωπείς τον εαυτό σου αλλά και τον κόπο της μπάντας και της εταιρίας που σου εμπιστεύτηκαν αυτή την κριτική. Απλά για να εξηγούμαστε.
Την καλύτερη αφορμή για όλη αυτή την εισαγωγή μου έδωσε το ντεμπούτο των Άγγλων alternative rockers Shape Of Water. Διαβάζοντας την περιγραφή alternative rock στο Δελτίο Τύπου της μπάντας από το Manchester, έσκασε το πρώτο καμπανάκι. Είναι ένα είδος με το οποίο είμαστε μακριά και αγαπημένοι. Η ακρόαση των δύο πρώτων κομματιών (και ειδικά του δεύτερου “Scar”) θα μπορούσε εύκολα να αποτελέσει την ταφόπλακα του δίσκου. Να χώναμε το τριάρι μας και δίχως κούραση και «χαμένο» χρόνο να πηγαίναμε παρακάτω.
Έλα όμως που κάπου εκεί έρχεται και η ολική επαναφορά του album. To “Perfect Love” έρχεται σαν μια μίξη pop, synthwave και rock που, με την 80s αισθητική του και το πολύ όμορφο refrain του, με κέρδισε. Η ακόμα μεγαλύτερη ανατροπή θα γίνει στο “Still Karma”. Πολύ έντονη χρήση πλήκτρων, εισαγωγή με synths πριν σκάσει το πρώτο αιθέριο riff-άκι της κιθάρας, αργό χτίσιμο και ένα ακόμα refrain μούρλια. Ταξιδιάρικο και ονειρικό πραγματικά σε παίρνει μαζί του!
Και δεν σταματάνε εδώ οι ευχάριστες εκπλήξεις. Το εννιάλεπτο “A Silvia” αποτελεί μια επική σύνθεση, αν τουλάχιστον μου επιτρέπεται αυτός ο αδόκιμος όρος για ένα συγκρότημα αυτού του ηχητικού προσανατολισμού. Πραγματικά όμως από το πρώτο λεπτό είσαι σίγουρος ότι αυτό το κομμάτι θα σου αρέσει. Είναι γλυκό, μελαγχολικό αλλά ταυτόχρονα και εξαγνιστικό. Τραγούδι αποκάλυψη που δε θα φανταζόμουν ποτέ την ύπαρξη του σε ένα δίσκο σαν αυτόν. Μέχρι και το τέλος του album εξακολουθούν να υπάρχουν ενδιαφέρουσες στιγμές όπως για παράδειγμα το προτελευταίο “The World Is Calling Me” που αποτελεί και το πιο δυνατό rock τραγούδι του “Great Illusions”.
Συμπερασματικά τώρα, η δουλειά των Shape Of Water αποτελεί ένα ακόμα καλό μάθημα για τον υπογράφοντα, ότι ποτέ μη λες ποτέ και πως κρυμμένα διαμαντάκια μπορείς να βρεις και εκεί που δεν φαντάζεσαι ότι θα μπορούσες. Το “Great Illusions” αποτελεί μια δουλειά για ακροατές με ανοιχτούς μουσικούς ορίζοντες. Σίγουρα δεν είναι το τυπικό album που θα αρέσει στον μέσο rocker ή τον μέσο metalhead. Αν όμως θεωρείτε ότι το αυτί σας μπορεί να σας τραβήξει και λίγο παραπέρα, τολμήστε το. Κερδισμένοι θα βγείτε.
6,5/10
Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος
s[email protected]
