Να πω την αλήθεια δεν είμαι σίγουρος πως ξέρω πως να διαχειριστώ έναν δίσκο με διασκευές. Δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος του όλου σκεπτικού, όχι γενικά των διασκευών αλλά την κυκλοφορία ενός ολόκληρου δίσκου. Το ίδιο πρόβλημα είχα και με την σχετικά πρόσφατη κυκλοφορία των Saxon.Δίκοπο μαχαίρι από πολλές απόψεις, σπάνια μπορείς να δεχτείς μια διαφορετική εκτέλεση ή επανεκτέλεση, ανάλογα την περίπτωση, ενός κομματιού που έχεις μάθει και αγαπήσει με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Περί καλύτερου από το αρχικό, ούτε λόγος, μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις. Οπότε πως να κάνω κριτική στον νέο δίσκο του Udo Dirkschneider; Ο μοναδικός τρόπος που μπορώ να ξεκινήσω να το ξεδιαλύνω είναι ίσως από το κατά πόσο αυτό που κάνει ο Udo στο “My Way” αποτελεί όντως διασκευή ή επανεκτέλεση κλασικών και μη κομματιών.
Αρχικά, δεκαεπτά κομμάτια επέλεξε ο φοβερός και αξιαγάπητος αυτός γερόλυκος. Πολλά από αυτά κλασικά και πολυαγαπημένα κομμάτια, άλλα όχι και τόσο γνωστά, τουλάχιστον προσωπικά δεν τα ήξερα. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα κομμάτια από θέμα δομής παραμένουν αρκετά κοντά στα αρχικά, αλλά σχεδόν όλα έχουν πάρει μια γερή δόση heavy metal επένδυσης. Αυτό από μόνο του βοηθάει στο να μην ακουστούν σαν τυπικές επανεκτελέσεις. Μέσα σε αυτά βέβαια εξαιρούνται τα κομμάτια που ανήκουν εξ αρχής στην κατηγορία του metal, όπως τα “No Class” των Motorhead, “Hell Bent For Leather” των Judas Priest και το ελαφρός πιο σκληρό από τα συνηθισμένα “He’s A Woman, She’s A Man” των Scorpions. Όλα τα παραπάνω φυσικά είναι απόλυτα ταιριαστά στο στυλ και το παρελθόν του Udo Dirkschneider και τα αποδίδει με περίσσεια άνεση. Το ίδιο μπορώ να πω ότι ισχύει και με κομμάτια όπως τα “T.N.T” των AC/DC , “Paint It Black” των Rolling Stones και “Fire” των Crazy World Of Arthur Brown.
Από εκεί και πέρα, πολλά από τα άλλα κομμάτια ομολογώ πως δεν τα γνώριζα και δεν μπήκα και στην διαδικασία να τα ακούσω από τις κανονικές τους εκδόσεις προκειμένου να τα συγκρίνω. Πάντως δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα με κομμάτια όπως το “Sympathy” των Uriah Heep καθώς είναι ένα τρομερά ιστορικό και προσωπικά αγαπημένο κομμάτι το οποίο δύσκολα αγγίζεται. Αντίθετα μπορώ να πω πως με έκπληξη βρήκα απολαυστικό και διασκεδαστικό το “Rock And Roll” των Led Zeppelin. Ταυτόχρονα βρήκα ενδιαφέρον στο ομότιτλο κομμάτι, μόνο και μόνο γιατί είναι από τις λίγες φορές που ακούμε την κανονική φωνή του Udo. Πέρα από αυτό, το κομμάτι είναι του Frank Sinatra, δεν μπορώ να μπω καν στην διαδικασία.
Πάμε λοιπόν να συνοψίσουμε, σίγουρα δεν είναι το τυπικό album διασκευών που έχουμε συνηθίσει αλλά ούτε και από τα καλύτερα. Τα κομμάτια δεν αποτελούν επανεκτελέσεις στο μεγαλύτερο μέρος οπότε έχει γίνει και λίγη δουλειά προκειμένου να πατήσουν γερά πάνω στον Udo ή μάλλον αυτός να πατήσει γερά σε αυτά. Πολύ ωραία κιθαριστικά solos θα προσθέσω εδώ από τους Andrey Smirnov και Fabian Dee Dammers. Αποκλειστικά για “βαμμένους” θα την χαρακτήριζα την κυκλοφορία, προσωπικά δεν νομίζω πως θα κρατήσω ή θα επιστρέψω σε κάτι από αυτά, από την άλλη βέβαια δεν με χάλασε και η ακρόαση, αντιθέτως ήταν ευδιάθετη. Δεν μπορώ να είμαι όμως σκληρός με ανθρώπους της γενιάς του Udo. Έχουν προσφέρει τόσα πολλά για να τους «τσεκουρώσω» στα «παραπατήματα» της δύσης τους.
7,5/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
