Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Γνωρίζει κανείς από εσάς που βρίσκεται η Νέα Καληδονία; Από αυτή τη νησιωτική χώρα (Γαλλική αποικία) στον νοτιοδυτικό Ειρηνικό (κάπου εκεί κοντά έχει πέσει και το περίφημο Boeing των Μαλαισιανών αερογραμμών λογικά) μας έρχεται αυτή εδώ η τετράδα η οποία groov-άρει αρκετά με το στυλ της να βρίσκεται κάπου στο μοντέρνο groove metal και κάπου μεταξύ thrashcore και hardcore. Αυτός εδώ είναι ο πρώτος και αυτοχρηματοδοτούμενος δίσκος τους. Για αρχή θα έλεγα ότι τα πηγαίνουν μια χαρά. Βασική ιδιαιτερότητα του γκρουπ το γεγονός ότι έχουν γυναίκα τραγουδίστρια, η χροιά της οποίας παίζει μεταξύ του ακραίου Slayer-ικού/Panter-ικού στυλ αλλά και του πιο μελωδικού/γυναικείου στις πιο ήπιες στιγμές του υλικού. Βασικό σημείο αναφοράς στη μουσική των Gautama είναι αναμφίβολα οι Pantera των δύο πρώτων δίσκων καθώς και οι Slayer της “South Of Heaven” κυρίως περιόδου, με τη τύπισσα να είναι ιδιαίτερα πειστική στο ρόλο ενός θηλυκού (μη σας πω και αρσενικού) Phil Anselmo. Από την άλλη η μπάντα δεν κωλώνει να ανεβάσει σε σημεία τις ταχύτητες και να ρίξει μέσα στο καζάνι και κανένα death metal riff για να ανεβάσει την ένταση. Μεγάλο συν το γεγονός της ύπαρξης πιο χαλαρών και σε σημεία θα έλεγα ακόμη και μυστηριακών στιγμών που φέρνουν κάτι από το άγνωστο ,σε εμάς τους πολλούς, της περιοχής τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το “Shanti Land” αλλά και το φοβερό “Oniromancie” που ξεκινά αργά και ατμοσφαιρικά για να εξελιχθεί σε ένα πολύ ωραίο κομμάτι στο στυλ του ανυπέρβλητου “Cemetary Gates” από το θρυλικό “Cowboys From Hell” – και μην δω κανέναν απορημένο να θέλει να μάθει από ποιούς είναι. Εδώ και εκεί υπάρχουν και στοιχεία που παραπέμπουν και σε άλλους, μεγάλους του χώρου όπως Machine Head και Sepultura ακριβώς για να μην μείνει κανείς παραπονεμένος. Σαν γενική εντύπωση μπορώ να πω πως η frontwoman (και κιθαρίστρια) του σχήματος κλέβει τη παράσταση και μας χαρίζει μια παρουσία την οποία θα πλήρωνες για να την δεις. Η μπάντα στέκεται σε ένα αξιοπρεπέστατο παικτικά σημείο ενώ το γεγονός της ύπαρξης της δικής τους σφραγίδας (σε μικρό βαθμό μεν αλλά είναι και πρώτος δίσκος) σίγουρα, για μένα τουλάχιστον, τους βάζει στη λίστα με τα συγκροτήματα των οποίων η πορεία θα είναι μέσα στα ενδιαφέροντά μου. Δεν συμφωνείτε και εσείς ότι ύστερα από όλα αυτά αξίζουν ένα…
7/10
Τάσος Δεληγιάννης
