Από την πρώτη στιγμή που διάβασα τον τίτλο του δίσκου, θεώρησα πως το σχήμα θα είχε χιουμοριστική διάθεση. Εύκολα όλα ανατράπηκαν όταν ήρθε η ώρα της ακρόασης, της ανάγνωσης του σχετικού Δελτίου Τύπου για την παρούσα κυκλοφορία καθώς και την συγκρότηση των σκέψεων σχετικά με το πώς θα πρέπει να αποτυπώσω τις σκέψεις μου επί πληκτρολογίου. Αρχικά σκέφθηκα ότι θέλω να πετάξω τον Η/Υ μου από το μπαλκόνι, αλλά θυμήθηκα πως είναι ισόγειο και πως πρακτικά δεν μου φταίει σε τίποτα. Ας σας εντάξω λοιπόν στο περί τίνος πρόκειται αναφορικά με το θέμα συζήτησης μας, τους Half Life.
Το σχήμα δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2015 στην Ιταλία και έπαιζε σε διάφορα clubs μέσα στην χώρα παίζοντας διασκευές κλασσικών hard rock και heavy metal σχημάτων. Παράλληλα δούλεψε πάνω σε δικό του υλικό, το οποίο οδήγησε και στο δικό του πρώτο EP, το “I‘ve Got To Survive” το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2019 μέσω της Club Inferno Ent. Έπειτα ως νέος τραγουδιστής (σ.σ.: συζητιέται αυτό) εντάσσεται στο σχήμα ο Alessandro Minervini και πριν ένα μήνα κυκλοφόρησε το “Like A Jungle”. Μέχρι εδώ καλά.
Όταν όμως έρχεται η ώρα να πατήσεις το “play” και ξεκινά να παίζει ο δίσκος, έρχεσαι αντιμέτωπος με το πρώτο πρόβλημα της κυκλοφορίας, που είναι η εκνευριστική – τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά – φωνή του Minervini. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να τον αντέξω πάνω από ενάμισι κομμάτι. Το αμέσως δεύτερο πρόβλημα είναι οι συνθέσεις που δεν σου μένει ούτε μισή νότα από αυτές, με την παραγωγή να μην βοηθάει για κανέναν λόγο. Πραγματικά είχα χρόνια να ακούσω τόσο κακή παραγωγή, αφού δεν είναι τόσο κολακευτική για έναν δίσκο, δίνοντας του τον χαρακτήρα ενός…. κακογραμμένου demo. Μπορεί η εταιρεία τους να αναφέρει ότι μουσικά τείνουν να θυμίσουν κάτι ανάμεσα σε Judas Priest, Iron Maiden, Manowar & Primal Fear, αλλά νομίζω ότι είναι περισσότερο «αχταρμάς» και απέχει από την πραγματικότητα.
Προσωπικά θα έλεγα να προσπεράσετε δίχως κανένα φραγμό και να πάτε παρακάτω. Υπάρχουν πολύ καλύτερες κυκλοφορίες στον εν λόγω χώρο.
3/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
