Ο όρος “gothic” ίσως να είναι από τους πιο παρεξηγημένους. Πλέον, ο καθένας μπορεί να πάρει μία κιθάρα, να βάλει μέσα μερικά synthesizers, να σου παίξει μία χαζομάρα και να το ονομάσει gothic. Ξαφνικά, μετά από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, αυτός ο όρος άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον. Η χώρα της πίτσας και των spaghetti μας φέρνει τους The Dogma και το νέο τους πόνημα Black Widow. Κατά βάση ο ήχος τους είναι gothic με πολλά συμφωνικά στοιχεία, ενώ η διαφορά γίνεται με τα power metal (κι όμως) περασματάκια που γίνονται σε μπόλικα σημεία του album, πηγαίνοντας αυτό το είδος ένα βήμα παραπέρα. Και επειδή κανείς δε διαφωνεί πια ότι η ομαδική βάση αποτελεί τη δύναμη μίας μπάντας, έχουμε 11 πολύ όμορφες συνθέσεις (εκ των οποίων οι 2-3 σκοτεινότερες, όπου χρειάζεται), οι οποίες αποτελούν δημιουργίες όλων των μελών των The Dogma, σε μία εποχή που ο ατομικισμός στη μουσική έχει φτάσει στο ζενίθ του. Η παραγωγή μου τα χάλασε κάπως, αλλά αυτό θα μπορούσε εν μέρει να είναι θετικό, αφού προσδίδει μία ευάκουστη “μουντάδα” και κάνοντας το “Black Widow” ακόμα πιο στοιχειωτικό. Τώρα που τα 2 αγγλικά μεγαθήρια Paradise Lost και My Dying Bride (τους άλλους δεν τους αναφέρω γιατί έχουν χάσει εδώ και καιρό το στόχο τους) έχουν πάρει άδεια και επειδή στο gothic metal, ευτυχώς, δεν υπάρχει ο ιός των “εποχιακών” συγκροτημάτων, νομίζω πως θα πράτταμε σωστά εάν δίναμε στους The Dogma μία ευκαιρία.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
