Το πρώτο άλμπουμ των Γάλλους Frontal, έφερε ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Επιτέλους μια μπάντα που καταφέρνει και δανείζεται στοιχεία από Lamb Of God, χωρίς να ξεπέφτει στην στείρα αντιγραφή. Η τετράδα από την Λυών παντρεύει το Groove Metal με το Progressive Death όπως το όρισαν οι Gojira, εισάγοντας αρκετά σύγχρονα στοιχεία από Deathcore/Metalcore και djent επιρροές από τους προπάτορες του είδους Μeshuggah. Αυτό το ιδιέταιρο και αρκετά ενδιαφέρον ανακάτεμα είναι αρκετά δύσκολο και περίπλοκο και εκεί βρίσκεται η ιδιοφυΐα των Frontal οι οποίοι καταφέρνουν και ομογενοποιούν όλα αυτά τα στοιχεία σε μία οντότητα. Σφιχτοδεμένες συνθέσεις, άλλοτε μαύρες και αποπνικτικές, άλλοτε οργισμένα επιθετικές, με την εξαιρετική τεχνική τους δεινότητα πάντα σε πρώτο πλάνο , εκφραζόμενη κυρίως μέσα από «κουλούς» ρυθμούς και «ανώμαλες» αλλαγές και μετρήματα που ξεφεύγουν από τις τυπικές δομές που έχουμε συνηθίσει. Παρ’ όλα αυτά, η μπάντα καταφέρνει και δεν πετάει τη μπάλα στην εξέδρα, αφού αυτό που ίσως ξενίσει στην πρώτη ακρόαση, ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο σε κάθε επόμενη, φανερώνοντας το αξιοπρόσεκτο ταλέντο τους. Στο μόνο στοιχείο που υστερούν κατά την άποψή μου είναι ο ήχος τους, ο οποίος χωρίς να έχει σοβαρά προβλήματα, θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερος από θέμα όγκου και της παραγωγής στις κιθάρες. Ξεχωρίζουν ποιοτικά το “Inferno” τα εξαιρετικά ρυθμικά και τα εκπληκτικά φωνητικά, το “Psychopath Army” με το παλιομοδίτικο εναρκτήριο thrash riff και την παράνοια του βασικού verse, και τέλος το ομώνυμο “Death Eaters” το οποίο βρωμάει Pantera από 1000 μίλια μακριά. Αυτά τα κομμάτια είναι τα πιο ενδεικτικά ενός ισότιμου δίσκου, μιας δουλειάς που για μένα, έσκασε από το πουθενά και με τίναξε σαν καλώδιο υψηλής τάσης. Να λοιπόν ένα όνομα που θα πρέπει να συγκρατήσετε ως το πιθανό επόμενο ανερχόμενο. Η καλή αρχή έγινε, τώρα θα πρέπει να προσμένουμε μια ανάλογη ή, γιατί όχι, μια ακόμα καλύτερη συνέχεια.
8/10
Νίκος Κεφαλίδης
