Δεύτερη σφαλιάρα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τρώω από ποζεράδικο συγκρότημα και δεν με χαλάει καθόλου. Μετά τους Nestor έσκασε στο καπάκι και η νέα δουλειά των Crazy Lixx. Η αλήθεια είναι ότι είχα και τα δύο άλμπουμ στην κατοχή μου ταυτόχρονα. Έχοντας ήδη ακούσει τα τιτάνια “On The Run” από τους μεν και “Anthem For America” από τους δε, ένα κομμάτι που φούντωσε την δημοκρατία και την ελευθερία μέσα μου, καθαρά από θέμα τύχης άκουσα πρώτα το Nestor.
Και έρχεται η σειρά των Crazy Lixx. Ορμώμενοι από πού από το Malmö της Σουηδίας, αναμενόμενο, το σχήμα βαράει αλύπητα από το 2002. Εναπομείναντα μέλη από την αρχική σύνθεση είναι ο Danny Rexon (φωνή) και Joel Cirera (τύμπανα) και παρότι έχουμε δει αρκετές αλλαγές στις τάξεις τους, έχουν πλέον σταθερή σύνθεση από το 2016.
Το “Street Lethal” βαράει κατευθείαν στην καρδιά με την εισαγωγή του “Enter The Dojo”. Ελάτε τώρα, ποιος δηλαδή δεν έχει ζήσει την εποχή του Karate Kid; Από κάποια ηλικία και πάνω (γκούχου γκούχου) αυτό και μόνο είναι αρκετό να σε καθηλώσει. Είναι όμως οι Crazy Lixx ένα σχήμα που απλά πάνω στην νοσταλγία μας; Κατηγορηματικά όχι.
Το “Rise Above” σχεδόν, σχεδόν, με αναγκάζει να βάλω τα spandex μου και να κάνω γυμναστική σαν την πρωταγωνίστρια, αν και αμφιβάλλω το αν υπάρχει άνθρωπος που θέλει να δει κάτι τέτοιο. Το άλμπουμ ακούγεται με μια ρουφηξιά κύριοι. Εμπορικό, δουλεμένο στην τελειότητα. Τι να πρωτοπώ…
Όπως είναι ορθό και ορθόδοξο, οι κιθάρες έχουν τον πρώτο λόγο με παχιά riffσ και φοβερά σόλο. Ρεφραίν που κολλάνε στο μυαλό όπως κολλάει η πρώτη στο αυτοκίνητό μου. Έχοντας ήδη ακούσει το άλμπουμ πολλαπλές φορές, πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να πω ότι κάποιο κομμάτι είναι απλά καλό, ίσως το “Caught Between Rock ‘N’ Roll” να είναι το λιγότερο αγαπημένο μου.
Ένα άλμπουμ που κλείνει με ένα κομμάτι όπως το τιτάνιο “Thief In The Night” δεν αφήνει και πολλά περιθώρια δεύτερης σκέψης. Buy or die που λένε και στο χωριό μου.
9/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
