Ξεκινώντας ένα ταξίδι από τα αχνά και νωχελικά μονοπάτια του doom και καταλήγοντας στις αρμονικά “πειραγμένες” μελωδίες του Progressive Rock. Αυτή θα μπορούσε να είναι η περίληψη των όσων θα ζήσουν όσοι ακούσουν αυτόν τον δίσκο. Πρόκειται για τον πέμπτο δίσκο του ζεύγους με τίτλο “Maleficia Lamiah”. Το όνομα Pombagir” προέρχεται από Άφρο – Βραζιλιάνικες θρησκείες και αποτελεί όνομα γυναικείας θεότητας ή πνεύματος. Η μουσική που συναντάμε σε αυτόν τον δίσκο διαιρείται σε δύο μέρη. Δύο κομμάτια κοντά στα είκοσι λεπτά το καθένα, σε ταξιδεύουν “κυριολεκτικά”. Στο πρώτο κομμάτι, τώρα, που είναι και το ομώνυμο του δίσκου, θα ακούσουμε έναν πιο “άγριο” χαρακτήρα και θα έρθουμε αντιμέτωποι με πολλά στοιχεία, που θα μας κάνουν να θεωρήσουμε αυτή την δουλειά σημαντική. Η εκτέλεση του δίσκου, από πλευράς τεχνικής είναι δημιουργημένη έτσι ώστε να παρουσιάσει στον ακροατή κάθε πιθανή λεπτομέρεια. Σε αυτό βοηθά σίγουρα η έλλειψη μπάσου, καθώς και η “καθαρότητα” του ήχου, κάνοντας τα ντραμς να αναδεικνύονται αρκετά και τα riff τις κιθάρας πιο υπνωτικά από κάθε άλλα. Στο δεύτερο κομμάτι ακούμε ακόμα περισσότερο τις επιρροές τους να ξεπροβάλλουν (Pink Floyd, Amon Duul II, Sleep), καθώς κάνουν την εμφάνισή τους τα πιο progressive rock μέρη, όπου επί είκοσι λεπτά αφήνεσαι αναγκαστικά στα χέρια και στην φωνή του “Pete Giles”, μια μελωδική φωνή που όπως διάβασα και αλλού θυμίζει αρκετά νεοφερμένο Ozzy. Πολύ καλός δίσκος, που δυστυχώς δεν απευθύνεται εξ αρχής σε μεγάλο κοινό. Αν δοθεί όμως η κατάλληλη βαρύτητα και προσοχή, ο καθένας από εμάς θα εκτιμήσει αυτόν τον σπάνιο δίσκο.
8/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
