ΠΡΟΣΟΧΗ: Η παρακάτω κριτική περιέχει υπερβολικά πολλές φορές τη λέξη “Sabaton”.
Πιστοί στο ανά δυο χρόνια ραντεβού τους οι Bloodbound επιστρέφουν μετά το “Rise Of The Dragon Empire” το οποίο ήταν για πέταμα ξεκάθαρα και το πιο αδύναμο άλμπουμ της μέχρι τότε πορείας τους. Είναι πραγματικά άξιο απορίας πως ακόμα και μια μπάντα-χαμαιλέοντας όπως οι Σουηδοί, έχουν καταφέρει να έχουν τόσο καθοδική πορεία, ποιοτικά τουλάχιστον, από το “War Of Dragons” και έπειτα. Μπορεί μέχρι και το “Stormborn” το heavy/power metal τους να δανειζόταν υπερβολικά πολλά στοιχεία από τους Iron Maiden, τους Helloween και τους Accept αλλά τότε έπαιρναν από τους καλυτέρους και έγραφαν πραγματικά καλά κομμάτια.
Η πίτα βέβαια που γραφεί Sabaton και Nightwish ήταν πολύ μυρωδάτη και κερδοφόρα για να μπορέσουν να αντισταθούν οι Bloodbound, οπότε οι ίδιοι (ή μήπως έβαλε το χεράκι και η εταιρία τους;) ωθήθηκαν προς αυτή τη κατεύθυνση μήπως και κονομήσουν όλοι τίποτα περισσότερο. Η πεντάδα από το Bollnäs κατέληξε απλά να ακούγεται ένα μέτριο αντίγραφο των παραπάνω και σκιά του κάποτε καλού της εαυτού.
Στο ένατο άλμπουμ τους “Creatures Of The Dark Realm”, τα πράγματα δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει. Ο αέρας Sabaton φυσάει ακόμα διάχυτος σε όλο το άλμπουμ και είναι εκνευριστικά δυνατός. Ο δίσκος ξεκινά αρκετά καλά με το ομώνυμο hit-άκι το οποίο ακούγεται όντως σαν Bloodbound με παραπάνω πλήκτρα και ας γκρινιάζει ο Tobias Sammet ότι το ήθελε για single στο επόμενο Avantasia. Ωστόσο το “When Fate Is Calling” που ακολουθεί τα γκρεμίζει γρήγορα όλα μοιάζοντας με τουλάχιστον εφτά διαφορετικά κομμάτια Sabaton, όμως το κακό δε σταματά εκεί. Είναι τόσο χτυπητές οι αναφορές στους «ιστοριολάγνους» συμπατριώτες τους, που αναρωτιέμαι πραγματικά αν υπάρχει έστω μια σταλιά ειλικρινούς καλλιτεχνικής ανησυχίας μέσα σε αυτό το άλμπουμ.
Δε γίνεται τα περισσότερα κομμάτια να ξεκινούν με σκάσιμο στα τύμπανα, πλήκτρα και το refrain. Το κάνουν και οι άλλοι με τις παραλλαγές κατά κόρον. Κάπου ώπα δηλαδή. Ακόμα και όταν πηγαίνουν να ξεφύγουν λίγο, καταλήγουν να γράφουν refrain που έχουν πλέον χιλιοακουστεί ή να αναμασούν παλιότερες δικές τους ιδέες. Επίσης αφήστε τη ρε παιδιά αυτή τη ρημάδα τη folk μανιέρα του “Last Of The Wilds”. Η Sabaton ή Nightwish θα έχει το μενού πλέον; Που είναι τα riffs που είχατε κάποτε; Στο “Eyes Come Alive” οι Judas Priest πηγαίνουν να πάρουν λίγο τη σκυτάλη με τον Seleby να προσφέρει κάποιες τσιρίδες, όμως το νερόβραστο refrain προσγειώνει άτσαλα. Ένα “Gathering Of Souls” από μόνο του δε φέρνει την άνοιξη επίσης, μιας και είναι από τα λίγα κομμάτια που μπορεί να θυμίσουν παλιούς Bloodbound.
Δε θα πω ψέματα. Τους Bloodbound τους περίμενα εδώ και δυο άλμπουμ στη γωνία. Το κακό τρίτωσε όμως και πολύ φοβάμαι πως πλέον θα λέμε “Nosferatu”, “Book Of The Dead”, “Tabula Rasa”, ακόμη και “Unholy Cross” και θα κλαίμε. Είναι ξεκάθαρο πως στοχεύουν σε ένα ηλικιακά νεαρότερο κοινό που καλώς ή κακώς μπήκε στη φάση με την πιο υπέρ-hype μπάντα που έχει βγει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια (ναι πάλι τους Sabaton εννοώ). Για να σας προλάβω από γκρίνιες, όχι δε το θεωρώ κακό αυτό. Κάθε άλλο μάλιστα. Δε παύει όμως να ισχύει το ότι οι Bloodbound ήταν κάποτε μια τίμια και συμπαθέστατη μπάντα, ενώ πλέον έχουν καταλήξει μια ρέπλικα των Sabaton με καλό τραγουδιστή. Και όχι, όπως και να το κάνουμε ούτε δεύτερους Sabaton χρειαζόμαστε και προσωπικά τουλάχιστον μου χτυπάει άσχημα να μας σερβίρουν τόσο ξεδιάντροπα τέτοιες κονσερβοποιημένες μετριότητες στο όνομα της εμπορικότητας.
5/10
Βασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
