Ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο από τους Ιταλούς Last Union θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το “Twelve”. Εντυπωσιακή μοντέρνα, σφιχτή, παραγωγή υπογεγραμμένη από τον master του είδους Jens Borgen (Arch Enemy, Opeth, Angra, Symphony X, Devin Townsend) με έμπειρους μουσικούς όπως Mike LePond (SymphonyX) στο μπάσο, Uli Kusch πρώην μέλος των Helloween και Masterplan στα τύμπανα και με μια συμμετοχή που ανεβάζει τα στάνταρ και το κύρος του συγκροτήματος και δεν είναι άλλος από τον James LaBrie των Dream Theater, που αν και δε μπορώ να πω πως είμαι fan της φωνής ή ακόμη και του συγκροτήματος, εδώ με εξέπληξε θετικά.
Παρά τα μέλη που απαρτίζουν τους Last Union δε νομίζω πως μπορούμε να τους κατατάξουμε στην κατηγορία και την παρεξηγημένη έννοια του progressive και μη σας ξεγελάει το γεγονός πως στα τέσσερα από τα δέκα κομμάτια συμμετέχει ο James LaBrie. Αντίθετα τα κομμάτια των Last Union είναι στρωτά, ραδιοφωνικά, στο ύφος του πιο «εναλλακτικού» μοντέρνου metal, με μια μεγάλη δόση από Evanescence (και για αυτό πρέπει να ευθύνεται κυρίως η ιδρυτής και τραγουδίστρια του συγκροτήματος Elisa Scarpeccio), χωρίς όμως να βγάζουν αυτό το δήθεν κουραστικό και ψευτο-καταθλιπτικό, αφού φαίνεται πως έχουν την ικανότητα μέσα στα κομμάτια τους ν’ αλλάζουν χαρακτήρα και ύφος, δίχως να λείπουν τα riffs με προσωπικότητα και τα περίτεχνα κιθαριστικά solos από τον Cristiano Tiberi, φτάνει ν’ ακούσουμε κομμάτια όπως “President Evil” (για ποιόν χτυπάει η καμπάνα), “Purple Angel” και “Ghostrider”.
Δεμένο σύνολο, όμορφα δομημένα και εύηχα κομμάτια, εξαιρετικά παιξίματα, με το μικρόφωνο να «θέλει» την Elisa Scarpeccio που βγάζει τον καλύτερο της εαυτό και με την χροιά της φωνής της συμπληρώνει το puzzle. Το “Twelve” είναι μια ευχάριστη έκπληξη και μια απόδειξη πως αν έχεις τα σωστά εργαλεία μπορείς να χτίσεις μια πόλη από το μηδέν και αυτό ακριβώς έχουν πετύχει οι Last Union.
8/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
