Πρώτος solo δίσκος για τον Gus G (Kώστα Καραμητρούδη) και όσοι περίμεναν έναν κλασσικό κιθαριστικό δίσκο ή έναν heavy metal ή power metal δίσκο μάλλον θα βρεθούν προ εκπλήξεως. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο με πάρα πολλά hard rock και classic rock στοιχεία μακριά από το στυλ των Firewind. Το βάρος έχει δοθεί στις συνθέσεις και όχι στην επίδειξη κιθάρας εκ μέρους του Gus, υπάρχει ποικιλία στον ήχο και το άλμπουμ απευθύνεται σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Το παίξιμο του Gus και η παραγωγή του album απλά κορυφαία όπως αναμενόταν φυσικά. Σε κάθε τραγούδι υπάρχει και ένας καλεσμένος με τον τραγουδιστή των Candlemass, Mats Levén, να κρατά τη μερίδα του λέοντος αφού συμμετέχει σε πέντε από αυτά. Το album ξεκινά με τα hardrock “My Will Be Done” και “Blame It On Me” (το καλύτερο τραγούδι του δίσκου για μένα που σου κολλάει κατευθείαν στο μυαλό) με τον Mats Leven στα φωνητικά. Ακολουθεί το “I Am The Fire” με τη συμμετοχή της μπάντας των Devour The Day με “μοντέρνα” rock και hardrock στοιχεία που θα παιχθεί αρκετά από τα τάχα μου “εναλλακτικά” και “rock” ραδιόφωνα των Η.Π.Α.. Τέταρτο στη σειρά το instrumental “Vengeance” με τη συμμετοχή του David Ellefson (Megadeth) στο μπάσο με καταιγιστικό παίξιμο από τον Gus και πιο κοντά στον ήχο των Firewind. “Long Way Down” στη συνέχεια με τη συμμετοχή της Alexia Rodriguez των post-hardcores Eyes Set To Kill που μου θύμισε πολύ Evanescence και ανάλογες μπάντες, ένα ακόμη τραγούδι για τα αμερικανικά ραδιόφωνα. Σειρά για τον τραγουδιστή και κιθαρίστα των Lynam, Jacob Bunton να αναλάβει το μικρόφωνο για μια κορυφαία hardrock ερμηνεία στο “Just Can’t Let Go”. Έπεται το δεύτερο instrumental του δίσκου “Terrified” με τη συμμετοχή του τεράστιου Billy Sheehan στο μπάσο, ένας euro-power metal καταιγισμός. Επιστροφή του Mats Levèn στο μικρόφωνο για το Led-Zeppeliniκο “EyesWideOpen” το πρώτο videoclip του δίσκου. Στο ένατο κομμάτι του δίσκου με τίτλο “Redemption” o Gus G δίνει την ευκαιρία στον Michael Starr των Steel Panther να τραγουδήσει και κάτι άλλο πέρα από γκόμενες, κόκες και μεθύσια. Δυστυχώς πρόκειται για την πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου, τυπικό αμερικάνικο hardrock. Ώρα για την ’80s πινελιά του album με τον Jeff Scott Soto να τραγουδά το aor – hardrock “SummerDays” με ένα κολλητικό refrain και ένα από τα πιο όμορφα solo του album. Λίγο πριν το τέλος το πιο μελωδικό τραγούδι του δίσκου, η μπαλάντα “Dreamkeeper” με τον Tom S. Englund των Evergrey στα φωνητικά σε άλλο ένα highlight. Φινάλε με το “End Of The Line” και τον Mats Levén στα φωνητικά, ακουστικές κιθάρες, bluesy φωνητικά και μελωδικά ηλεκτρικά ξεσπάσματα στο refrain. Συμπερασματικά μια πάρα πολύ καλή κυκλοφορία από τον Gus G που μας παρουσιάζει την πιο μελωδική rock και hardrock πλευρά του και απευθύνεται σαφώς σε πολύ μεγαλύτερα ακροατήρια.
7.5/10
Πάνος Πρέντζας
