Είναι λίγο παράδοξο το υβρίδιο που πρόκειται να ακούσουμε σε αυτήν εδώ την κυκλοφορία. Βάλτε με το νου σας τα blues ως ιδίωμα και δημιουργήστε εικόνες που να σας πηγαίνουν στα βουνά του Mississippi, τα δάση της Alabama για λίγο boogie και στον ορίζοντα να φαίνεται…η Βραζιλία; Μπορεί και να συμβεί αφού άλλωστε τα blues είναι μια άκρως συναισθηματική μορφή τέχνης και ανεπανόρθωτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη ψυχή, ανεξάρτητα από το πού βρίσκεστε στον χάρτη. Ο Mario Rossi το καταλαβαίνει πλήρως και βάζει την ψυχή του σε κάθε του νότα.
Ο Mario Rossi είναι ένας κιθαρίστας/τραγουδιστής με βάση την πόλη São Bernardo Do Campo της περιφέρειας του São Paulo στην Βραζιλία, εξού και η αναφορά στην χώρα της σάμπα. Ο ίδιος όπως καταλάβατε αρέσκεται στο να παίζει blues. Τα blues ως ιδίωμα μπορεί να είναι εξαιρετικά πολύπλοκα στο παίξιμό τους ή απλά με δύο νότες. Ο Rossi βρίσκει τον εαυτό του να αμφιταλαντεύεται και στα δύο άκρα του φάσματος. Αυτό που κάνει πανέξυπνα με την φωνή του είναι η τοποθέτηση σε σωστά σημεία των vibrato που κολλάνε φανταστικά, όπου αυτή η ατελής αλλά παθιασμένη φωνητική του απόδοση ικανοποιεί τον ακροατή διαρκώς. Κακά τα ψέματα, δεν είναι τραγουδιστής.
Ωστόσο, το κιθαριστικό του παίξιμο μου έφερε στο μυαλό τον Peter Green των Fleetwood Mac, τον υπέρτατο Joe Bonamassa (σε σημείο που νομίζεις πως τον αντιγράφει στεγνά), τον B.B. King, τον Rory Gallagher αλλά και τον Eric Clapton. Το “Heavy” πρακτικά είναι ένα άλμπουμ «παλαιάς κοπής», μόλις στα επτά κομμάτια και τριάντα τέσσερα λεπτά, και είναι γεμάτο με πιασάρικα σημεία μέσα στις συνθέσεις τους. Οι κιθάρες είναι ογκώδεις και γεμάτες πάθος, οι ρυθμοί είναι σφιχτοί χάρη στο στιβαρό rhythm section. Εντάξει, μπορεί να μην συναντά κανείς τους πιο ευφάνταστους στίχους αλλά το συναίσθημα είναι όλο εκεί και ξεδιπλώνεται μπροστά σου.
Υπάρχουν αμιγώς blues rock συνθέσεις όπως για παράδειγμα το “Nemesis”, υπάρχουν κομμάτια στα οποία μπορείς να ακούσεις αρκετά riffs που παραθέτουν στους Led Zeppelin (λέγε με “Acid/Chemistry”), σε σημεία που θαρρείς πως τους αντιγράφει ξεδιάντροπα αλλά και πιο mid-tempo όπως το “That Letter”. Σίγουρα ο δίσκος ακούγεται σαν σφηνάκι, θα τον ξαναβάλεις κάνα δυο φορές από την αρχή. Αυτό που με χάλασε λοιπόν είναι η μικρή του διάρκεια, καθώς θα ήθελα κάτι παραπάνω αλλά και το εξώφυλλο της κυκλοφορίας. Θα μπορούσε να ήταν μακράν καλύτερο. Πάντως, αν είστε λάτρεις των παραπάνω καλλιτεχνών, καλό είναι να τον τσεκάρετε.
7,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
